1ος Διαγωνισμός Στίχου kithara.gr - Προκριθέντα

[Βραζίλης]

3η φάση του 1ου Διαγωνισμού Στίχου kithara.gr

Ανακοινώνονται στην συνεχεία τα 20 προκριθέντα θέματα, που προωθούνται στην Κριτική Επιτροπή για την ολοκλήρωση του διαγωνιστικού μέρους του 1ου Διαγωνισμού Στίχου kithara.gr. Τα αποτελέσματα αυτής, θα αναδείξουν την 1η, 2η και 3η καλύτερη δημιουργία.

Η 1η καλύτερη δημιουργία δικαιούται το ειδικό έπαθλο του διαγωνισμού, το "ραντεβού με την έμπνευση", ένα τριήμερο διαμονής στο Ξενείον του Γιώργου Μεράντζα.

Υπενθυμίζουμε ότι οι δημιουργοί των 20 πρώτων θεμάτων, συν 3 επιλαχόντες, έχουν ήδη κερδίσει από ένα αντίτυπο του βιβλίου "Νεοελληνική Μετρική", του Θρασύβουλου Σταύρου, προσφορά προσφορά του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών "Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη", του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.

Η σειρά των 20 θεμάτων που ακολουθούν, είναι αυτή που προκύπτει από την σειρά αποστολής τους, ως συμμετοχές στον διαγωνισμό, και ανώνυμα μέχρι να περατωθεί ο διαγωνισμός. Παρουσιάζονται με τους αριθμούς αποστολής τους και όχι την κατάταξη με βάση την βαθμολογία των μελών.

Οι υπόλοιπες 44 έγκυρες συμμετοχές που δεν προκρίθηκαν (όσες ΔΕΝ βρίσκονται στην τελική εικοσάδα), δεν θα αναρτηθούν εδώ. Οι δημιουργοί τους, αν το θελήσουν, μπορούν να δημοσιεύσουν τη δημιουργία τους στον πίνακα "Δικοί μας Στίχοι και Ποιήματα", ενώ όσοι επιθυμούν να γνωρίσουν την σειρά κατάταξης και την βαθμολογία που είχε η συμμετοχή τους, θα πρέπει να το ζητήσουν από την Οργανωτική Επιτροπή μέσω Προσωπικού Μηνύματος χρησιμοποιώντας τον ίδιο σύνδεσμο που χρησιμοποίησαν για την αποστολή της συμμετοχής τους, συγκεκριμένα αυτόν: http://forum.kithara.gr/index.php?action=pm;sa=send;u=3,140,2492,24821 Η απάντηση θα τους δοθεί με Π.Μ.

Ευχαριστούμε και τους 64 συμμετέχοντες για την συμμετοχή τους.
Ευχόμαστε καλή συνέχεια και καλή επιτυχία σε ότι κι αν κάνετε.

Καλή επιτυχία επίσης στους 20 προκριθέντες, ενώ περιμένουμε τα αποτελέσματα της Κριτικής Επιτροπής (Γιάννης Υφαντής, Γιάννης Ζουγανέλης, Θάνος Καλλίρης)

[Βραζίλης]

3     Ιδρωμένα σεντόνια

έχει ο καθένας από 'μας και μιαν Αλήθεια
γυμνή γυναίκα σαν ουρί του παραδείσου
κι ενώ βυζαίνεις ενοχές στα δυο της στήθια,
τις νύχτες έρχεται να κοιμηθεί μαζί σου.

Ύπνος γλυκός! Έχεις τη γεύση της στο στόμα,
τα δάχτυλά της το κορμί σου σημαδεύουν.
λες "μην τελειώσει αυτό το όνειρο ακόμα"..
μα όλα της νύχτας τα στοιχειά σε κοροϊδεύουν..

Είναι που αρχίζει ο εφιάλτης της Αλήθειας
γίνεται πίκρα το φιλί, πληγή το χάδι
κάτω απ' το πέπλο είσαι κρυμμένος της συνήθειας
μ' ένα σου ψέμα να τη βγάζεις πάντα λάδι!

Φτιασιδωμένη τη βολτάρεις την ημέρα
ντυμένη διάφανα του ψέματος υφάδια
μα όσο κι αν θες δεν το μπορείς να κάνεις πέρα
όσα σου άφησε στο βλέμμα σου σημάδια

Είναι η Αλήθεια του καθένα ερωμένη
πάνω στη γύμνια της τελειώνει φοβισμένα
μια πράξη έρωτα που δε σε περιμένει
να αλλάξεις πρώτα τα σεντόνια τα ιδρωμένα

κι ύστερα πάλι τάχα αδιάφορος στους άλλους
να λες για χρήμα, αμάξια κι έρωτες "μεγάλους

[Βραζίλης]

6    Το στερνό

Μια αυγουστιάτικη βροχή, μ` έχει ξυπνήσει.
Νιώθω τα μάτια μου βαριά, σαν την αλμύρα.
Μες το κεφάλι μου χορός, έξω πλημμυρά.
Ποιος απ` την μοίρα μου μπορεί να με ξορκίσει.
Άλλοι από άλλους στην ζωή είναι πιο ίσοι.
Και άλλοι πιο κάτω απ` το μηδέν, στιγμές ζυμώνουν.
Τι τάχα φταίει και το χθες μου, μου χρεώνουν ;
Βαριά τα ψέματα πολύ, μ` έχουν τσακίσει.
Μια καμπούρα ενοχές, μου έχουν κολλήσει.
Κι όταν θελήσουν, τα στερνά τους μου φορτώνουν.

"R"

Για σένα χαίρομαι. που δεν μου μοιάζεις,
Που δεν θυμίζεις τίποτα όπως εγώ .
Για μένα ντρέπομαι, και μην τρομάζεις,
Ίσως το αύριο να είναι αληθινό.

Ένα ναυάγιο τα χρονιά κι οι στιγμές μου,
Χρόνια σκυφτός, και δεν με πρόσεξε κανείς.
Αλήθεια που είσαι ; την αγκάλη σου προσμένω.
Τώρα στα δύσκολα, ελπίζω να φανείς.
Μια αυγουστιάτικη βροχή, μ` έχει ξυπνήσει.
Από ένα όνειρο βαθύ, που ήμουνα κάτι.
Ανάγκη πρόστυχη, σκληρή, ζωής γινάτι.
Να σ` απαρνιέμαι δυο φορές πριν μ' αρνηθείς.

[Βραζίλης]

9    Δίχως βλέμμα χαμηλό…

Θέλει δύναμη ν’ αντέξεις
το εύρος της αλήθειας και ψυχή…
Θέλει απόσταση να παίρνεις
απ’ το λάθος της συνήθειας και πυγμή…

Θέλει δύναμη η αλήθεια,
να μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό,
μην αφήσεις κάτι για αύριο,
μην γυρέψεις τον κατάλληλο καιρό…

Θέλει ορίζοντες μεγάλους
θέλει φίλους κι αντιπάλους
μικρούς μα και μεγάλους
τους δικούς σου και τους άλλους, ν’ αντικρίζεις δίχως βλέμμα χαμηλό.

Να το ξέρεις θα πληρώσεις,
μα το τίμημα σαν νιώσεις ακριβό…
μην διστάσεις, δικαιώνεσαι,
αλλά παίρνει λίγο βάθος στον καιρό…

Θέλει δύναμη η αλήθεια,
να μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό,
μην αφήσεις κάτι για αύριο,
μην γυρέψεις τον κατάλληλο καιρό…

Θέλει ορίζοντες μεγάλους
θέλει φίλους κι αντιπάλους
μικρούς μα και μεγάλους
τους δικούς σου και τους άλλους, ν’ αντικρίζεις δίχως βλέμμα χαμηλό.

[Βραζίλης]

11     Παροιμιώδης Αλήθεια

Σ1
Αλήθεια δίχως ψέματα φαΐ χωρίς αλάτι.
Τα έβγαλες τα μάτια σου απ΄ το πολύ γινάτι

Τους Δαναούς φοβόμουνα και του χωριού τα δώρα
Τη ζήλια μου την έπνιγα να μη τη πούνε ψώρα

Είχες συνήθεια βαριά είχες δευτέρα φύση
Πόδια το ψέμα είχε κοντά κι άντε να περπατήσει

P
Από μικρό κι από τρελό έμαθα την αλήθεια
κι από εσένα αγάπη μου μονάχα παραμύθια
Αλήθεια έστω και κουτσή τη κορυφή τη φτάνει
Μισή αλήθεια μάτια μου ίση με ψέμα κάνει

Σ2
Σα λάδι μέσα στο νερό ανέβηκε η αλήθεια
Είναι ο μύλος σου καλός κι αλέθει από συνήθεια

Έκλαιγαν χήρες στο χωριό κι εσύ μαζί τους κλάμα
Και ψάχνω κι άλλον κερατά να περπατούμε αντάμα

Στο ψέμα έχτισες φωλιά και θα σου γείρει κλώνος
Κι όταν θα φύγει το πουλί θα μείνει μόνο πόνος

[Βραζίλης]

14   Αλήθειες που βουλιάζουνε

Στο παγωμένο σήμερα,
ανέραστα μηνύματα,
ψεύτικα λόγια, εφήμερα,
με πύων αποστήματα.

Θαυματουργά προγράμματα,
για κάθε απορία μας,
με νάιλον οράματα,
χαράζουν την πορεία μας.

Ζωές σε νεκροφάνεια,
και κώμα μακροχρόνιο.
Μια ανάσα απ’ την παράνοια,
απ’ τη θηλιά ή το κώνειο!

        (ΡΕΦΡΕΝ)
 
Αλήθειες που βουλιάζουνε,
σε θάλασσες διλήμματα,
χαμένα χρόνια στάζουνε,
και άρρωστα αισθήματα.
Τις νύχτες αλητεύουνε,
με μνήμες στο δισάκι τους,
στα όνειρα δραπετεύουνε,
να βρούνε την Ιθάκη τους.

[Βραζίλης]

17   Εξόριστη Ψυχή...

Πες μου αν χιονίζει στον παράδεισο,
και οι ψυχές και αυτές μήπως κρυώνουν.
Πες μου μήπως έχουνε παράξενη περίεργη μορφή...

Κάποτε ήταν άνθρωποι,μα τώρα από ψηλά σαν να βουρκώνουν,
νόμιζες και νόμιζα πως ήταν μια βροχή....

Βλέπουνε τον κόσμο από ψηλά,προσεύχονται και κλαίνε,
με δάκρυα καυτά,ποτίζουνε την γη...
Ψάχνουνε για αυτούς που αγαπήσαν,πριν να φύγουν,
πώς θα'θελαν ξανά,να ήτανε μαζί...

ΡΕΦΡΑΙΝ (1)
Κι απορούν μ'όσα βλέπουν,που νωρίς σκοτεινιάζει,ξημερώνει αργά,
με μορφή πεταλούδας,στο δωμάτιο μπαίνουν,και τις νιώθουμε κοντά..
Τραγουδάνε τις νύχτες,πίσω από έναν καθρέφτη,μας κρατούν συντροφιά..
Κι όταν πλέον χαράξει,στον Παράδεισο βάζουν,τα χρυσά τους φτερά...


Πες μου και για μένα στον Παράδεισο,αν έχουνε κρατήσει κάποια θέση,
πες μου και εγώ αν θ'ανεβώ,εκεί ψηλά...
Τι άμα χιονίζει και εκεί?Εμένα θα μ'αρέσει,
κουνώντας τα φτερά θα βρίσκω ζεστασιά...

Πες μου άμα ξέρεις μια ψυχή,για μένα που ρωτάει,
νιάστηκε κανείς το πώς απέμεινα εδώ??
Έρχεται κανείς τις νύχτες?Τραγουδάει?
(Μα πίσω απ'το σπασμένο μου καθρεύτη,είμαι εγώ...)

ΡΕΦΡΑΙΝ (2)
Τραγουδάω για μένα,πίσω από έναν καθρέφτη,και δακρύζω κρυφά,
σαν ψυχή ταξιδεύω,και λιμάνια περνάω,ψάχνοντας μια συντροφιά...
Στον Παράδεισο ξέρεις,δεν με δέχτηκαν φίλε,με ξανάστειλαν στη Γη..
Τις φωνές τους ακούω,με οργή με καλούνε,"Εξόριστη Ψυχή"....

Γέφυρα:

Η αλήθεια είναι,ένα παράξενο ταξίδι,
μαζεμένο παιδί,γιατί του πήραν το παιχνίδι.
Αφήνομαι στις λέξεις και αισθάνομαι σαν ψεύτης,
σημασία έχει,η Δόξα και ας κλέψεις..
Για άλλους είναι,το ταβάνι ουρανός,
για μένα όμως,ουρανός μου το ταβάνι...
Μικρός κι ασήμαντος,μα όμως τυχερός,
που το αδιάκριτο το βλέμμα δεν με πιάνει..
Νοσταλγώ τα περασμένα,σαν να είμαι εξηνταέξι,
κουρδισμένος στη γωνιά μου,δραπετεύω σε μια σκέψη.
Κι όταν μου λεγε μικρός,η γιαγιά μου παραμύθια,
δεν κατάλαβα ποτέ,πως αυτό είναι η αλήθεια.......

[Βραζίλης]

20        Αληθινές κραυγές

Υψώσαμε το ανάστημα,
πετάξαμε στο διάστημα,
η Γη δεν μας καλύπτει.

Απλώθηκε τριγύρω μας
το άρωμα το στείρο μας,
και πλάκωσε μια λύπη.

Ματώσανε τα χέρια μας,
γι΄ αλήθεια περιστέρια μας,
μη ψάχνετε, θα λείπει.

Ψέματα, είν΄ όλα ψέματα,
δεν είν΄ αυτό που μάς ταιριάζει.
Βλέμματα, αθώα βλέμματα
από ψηλά που πέφτουν σαν χαλάζι,
μαζί μ΄ αληθινές κραυγές, γεμάτες αίματα.

Γκρεμίστε μας τα τείχη μας
κι αφήστε μας στην τύχη μας,
να βρούμε εμείς την άκρη.

Δεν θέλουμε άλλα όνειρα
με βλέμματα παμπόνηρα
και τύψεις δίχως δάκρυ.

Χαθείτε απ΄ τους δρόμους μας,
βαθιά στους υπονόμους σας
κρυφτείτε, ήλιος να ΄ρθει.

Ψέματα, είν΄ όλα ψέματα,
δεν είν΄ αυτό που μάς ταιριάζει.
Βλέμματα, αθώα βλέμματα
από ψηλά που πέφτουν σαν χαλάζι,
μαζί μ΄ αληθινές κραυγές, γεμάτες αίματα.

[Βραζίλης]

22   Σκουριασμένα φεγγάρια

Τη μοναξια σου βλεπω αγγιζω τη σιωπη
κατι φεγγαρια σου μισα και σκουριασμενα
την αγανακτηση σου εκανες κραυγη
μα στη σιωπη τα χρωματα ειναι παγωμενα.

Καποιοι αληθεια σε κουρασανε πολυ
οι φιλοι φυγαν με καραβια και με τρενα
εμεινες μονος σου και παλι ενα πρωι
κι αφου απορρησες σε πιασανε τα γελια!

Εισαι μοναχος προσπαθεις ν'αναστηθεις
σαν ενας φοινικας ξανα μεσα απο σταχτη
τα μυστικα σου τα φυλας σαν προσευχη
και προσπαθεις να κοιμηθεις αλλο ενα βραδι..

Η λογικη παντα εχει αποτομους γκρεμους
κανε ενα αλμα θα σωθεις εκει μια μερα
τα ορια μου λιγο   απεχουν  απ' τη τρελα
μες το γκρεμο μου θα με βρεις κι εμενα μια μερα... 

[Βραζίλης]

25   Αλήθεια

Πάντοτε έψαχνα στα πράγματα το πνεύμα.
Ποτέ δε μ΄ άρεσε ν’ ακολουθώ  το ρεύμα,
να λέω πάντα ναι σε όλες τις προκλήσεις,
τυφλά να δέχομαι ιδέες κι αντιλήψεις…

Πάντοτε έκανα τα μείον μου σημαία,
ποτέ με μάσκα εγώ δεν πέρναγα ωραία.
Πάντοτε έπαιζα παρτίδες με το εγώ μου...
ακαταπόνητος εργάτης το μυαλό μου.

Πάντοτε στα όνειρά μου μάκραινα το δρόμο…
τους στίχους μου έστελνα στους άλλους ταχυδρόμο.
Πότε δεν είχα φίλους που να μ’ αγαπάνε
κι ακαταμέτρητοι εχθροί με κυνηγάνε.

Πάντοτε σ΄ όλα την αλήθεια αναζητάω,
ποτέ δε νοιάστηκα στα σύννεφα αν πετάω,
μονάχα αυτή έχω ακοίμητο φρουρό μου,
πλάι στα θέλω μου αιώνιο σύντροφό μου…

[Βραζίλης]

30   Αλήθεια

μέσα στους μύθους μονοσάνδαλη χορεύεις
σε αρχαία μάρμαρα βουλιάζεις ζωντανή
στης ιστορίας τα ανοιχτά δίχως πανί
σκαρί αιώνιο κι ανάγκη ταξιδεύεις

φορές σκοτάδι από μελάνι σε τυλίγει
γεννιέσαι ψίθυρος και χάνεσαι κραυγή
στόμα ολοκάθαρο θνητό κι αν σε ευλογεί
γραφή αθάνατη ως τον θάνατο σε πνίγει

ρηχό ναυάγιο η ματιά στο πρόσωπο σου
ψυχές ξεπλένει σε μια θάλασσα πλατιά
μα άλλες φωτίζουν κι άλλες γίνονται φωτιά
σαν δουν τον ήλιο που φοράς στο μέτωπο σου

κι εγώ που μόνος σημαδεύω τα τριάντα
σ’ αυτή την πόλη που δεν σ’ έχει πια φρουρό
ένα μου όνειρο να αγγίξεις καρτερώ
και ας χαθώ μέσα στο ψέμα της για πάντα

[Βραζίλης]

31   Η μόνη αλήθεια

Ένα παράπονο με καίει σαν φωτιά
γιατί γυρεύω μια αλήθεια απ' όλους
μα είναι τόση των ανθρώπων η ψευτιά
στα λόγια και σ' όσους παίζουν ρόλους
μέχρι και στη δική σου τη ματιά .

Και τελικά η μόνη αλήθεια
 που έχω δει
 της μάνας μου τα παραμύθια
 που μου λεγε παιδί .
 Κάτι να θυμηθώ
 για να αποκοιμηθώ .

 Ένα παράπονο με πνίγει σαν θηλιά
 γιατί γυρεύω μια αλήθεια να μου πούνε
 μα κρύβει ψέμα των ανθρώπων η μιλιά
 στα λόγια και σε όλα αυτά που ζούνε
 μέχρι και στα δικά σου τα φιλιά.

Και τελικά η μόνη αλήθεια
 που έχω δει
 της μάνας μου τα παραμύθια
 που μου λεγε παιδί .
 Κάτι να θυμηθώ
για να αποκοιμηθώ .

[Βραζίλης]

35   Το ταξίδι του λάθους

Στο δρόμο του λάθους βαδίζω και απόψε
στα χέρια του πάθους θα παρασυρθώ
αν τύχει και έρθεις πριν καν ξεκινήσω
τα μάτια θα κλείσω και θα ονειρευτώ

Σπαθιά είμαι ζωσμένος, τα μάτια μου στάζουν
οι γύρω μου τάζουν μα εγώ δε μιλώ.
Στο χείλος του κόσμου έλα βρες με φώς μου
μονάχα για σένα θα παρασυρθώ.

Πλημύρισα  πόνο, κουρνιάζω στο χρόνο
στο πριν ταξιδεύω,γελιέμαι στο χτές.
Με μάτια κλαμένα και χεριά απλωμένα
σκοτώνω τις λύπες να ρθούν οι χαρές.

Αλήθεια δε θέλω απο σένα να ακούσω,
στό ψέμα σου θέλω να παραδωθώ.
Στο λάγνο κορμί σου,στο ζεστό φιλί σου
στα δυο σου τα μάτια υπαρχω εγώ..

Ο κύκλος μου κλείνει και πέφτω στη δίνη
πρίν καν ξημερώσει θα εξαφανιστώ,
μα αν τύχει και έρθεις πριν καν ξεκινήσω
τα μάτια θα ανοιξω, για σένα είμαι εδώ..

[Βραζίλης]

36   Έχει απόψε...

Έχει απόψε ένα ουρανό όλο φεγγάρι
έχει μερέψει η αγριάδα του βοριά
κι όπως παγώνει η ανάσα στο χιονιά
χαμογελάω στον καινούριο μου Γενάρη

Έχει απόψε ένα ουρανό όλο σημάδια
από καρφιά καιρών αλλοτινών
κι εγώ κρατιέμαι στο κατάρτι των λυγμών
και αγναντεύω στη χαρά προσκυνητάρια

Έχει απόψε το κορμί σου γεύση ήλιου
τις σπίθες σου με ηδονή κορφολογώ
κι όπως βυθίζομαι στον τελευταίο μου σπασμό
ταξίδι η αλήθεια σου στις καλαμιές του Νείλου

Έχει απόψε ένα αστέρι αγριέψει
και αρμενίζει ανάποδα στο χρόνο
να 'βρει , λέει, απερπάτητο ένα δρόμο
στην πιο βαθιά αλήθεια σαν κομήτης να χυμήξει

Κι έχει απόψε η αλήθεια χρώμα πεύκου
όλη ξοδεύτηκε στα μάτια σου μέσα τα μεγάλα
κι όπως το βλέμμα σου ρουφάω στάλα στάλα
γίνομαι αλήθεια ανείπωτη ενός γερμένου δέντρου...

[Βραζίλης]

38   Αλήθεια...

Ένας ολόκληρος πλανήτης αναπνέει
Βρώμικο αέρα που το ψέμα αποπνέει
Εκλιπαρούν στις προσευχές τους για βοήθεια
Μα ποιο Θεό πιστεύουνε στ’ αλήθεια...;

Ένας ολόκληρος πλανήτης δεν κοιμάται
Σε μπαρ, τις τύψεις, σιωπηλά, πάει  να πνίξει
Τις νύχτες που τα χάλια του θυμάται
Δε θα μετρήσει τα μπουκάλια που θ’ ανοίξει

Δολοπλοκίες, ίντριγκες και ψέματα
Ανόητη και ανούσια κακοήθεια
Ψέμα στο ψέμα, τράφηκε με ψέματα
Μια άθλια και πρόστυχη αλήθεια

Ένας ολόκληρος πλανήτης παραπαίει
Αφού του μάθανε να ζει από συνήθεια
Μα είναι αργά να ψάξουμε ποιος φταίει
Έλα να βρούμε τη χαμένη τους αλήθεια

Έλα να διώξουμε την ταραχή απ’ το βλέμμα τους
Έλα να πούμε την αλήθεια... για το ψέμα τους!
Έλα να δώσουμε την ύστατη βοήθεια
Έλα να μάθουμε στον κόσμο την αλήθεια...

[Βραζίλης]

39   Ποια αλήθεια

Μ’ είδες σε γέλια να ξεσπώ
Σ’ ένα τρελό μεθύσι
Μ’ είδες να κλαίω σαν μωρό
Στα χέρια σου απ’ αγάπη
Και να ζητώ συγχώρεση
Για τα παλιά μου λάθη

Δεν σ’ άφησα ποτέ να δεις
Ποια αλήθεια με κυκλώνει
Πόσο με πλήγωσε η ζωή
Και πόσο με πληγώνει
Δεν σ’ άφησα ποτέ να δεις
Πως είναι η αλήθεια πόνος
για να’ ναι για σένα πιο γλυκός
στο πλάι μου ο δρόμος

Μ’ είδες συχνά να ξαγρυπνώ
Συχνά ν’ αναστενάζω
Μόνο κοιτώντας το κορμί
που τ’ άστρα έχουν κεντήσει
όνειρο κακό θεέ μη δει
και τύχει και ξυπνήσει.   

[Βραζίλης]

41   Ονειροπόλος

Ειδα τον ήλιο να γελά
στην άκρη των ματιών σου
είδα τα αστέρια να μεθούν
στην γλύκα των φιλίων σου .

Είδα τον νέο ποιητή
να ψαχνει το φινάλε
σαν μια ταινία εποχής
όλη η ζωή του να'ναι.

Ενα τραγουδί της στιγμής
όλα τα ονειρά του
μα ακόμα ψάχνει για να δει
αν είναι όλα δικά του.

Ονειροπόλος της ζωής
ηθοποιός τραγουδιστής
μέχρι το τέρμα .
Πέρασαν χρόνια για να δώ
πως ότι ζώ ότι αγαπώ
δεν είναι ψέμα .

Ειδα την νύχτα να φορά
σαν πέπλο την αλήθεια
είδα την μέρα να περνά
μέσα απο τα παραμύθια .

Είδα τον νέο της οργής
και ολους τους προδομένους
να ζωγραφίζουνε ζωή
σε τοίχους ξεβαμμένους .

Ονειροπόλος της ζωής
ηθοποιός τραγουδιστής
μέχρι το τέρμα
πέρασαν χρόνια για να δώ
πως ότι ζώ ότι αγαπώ
δεν είναι ψέμα.

[Βραζίλης]

48   Αλήθεια

Ξυπνάς ιδρωμένος, σχεδόν σαλεμένος
Κοιτάζεις τριγύρω, τελείως χαμένος
Το βλέπω πως ψάχνεις μιαν άκρη να βρεις
Το όνειρο ήταν μιας άλλης ζωής

Η αλήθεια που ψάχνεις δεν είναι εδώ
Φευγάτη στους δρόμους την είδα θαρρώ
Αν θες να τη φτάσεις ξεκίνα να τρέχεις
Κρυμμένος στο ψέμα ελπίδα δεν έχεις

Ακόμα ελπίζω σε σένα, το ξέρεις
Χαμένη ελπίδα να βρεις να μου φέρεις
Ακόμα ελπίζω κι ας είναι κουτό
σε μένα να έρθεις με πάθος τρελλό

Τη θλίψη, τον πόνο, παράτα και σβήσε
Της πίκρας τον κόμπο μεμιάς τώρα λύσε
Σταμάτα να τρέχεις και ζήτα βοήθεια
Και τότε θα βρεις τη δική σου αλήθεια

[Βραζίλης]

50   Σαν μάγος σαν αλχημιστής

Απ τη σπηλια της Αλταμιρας
μεχρι τις κρυπτες της Παλμυρας
κι απο τις εκβολες του Νειλου
μεχρι τους λεοντες της Δηλου

ψαχνεις για να βρεις τις αληθειες
και της ζωης τα μυστικα
σε Γραμμικες Αλφα και Βητα
παπυρους και ιερογλυφικα

κουρσεψες ολη τη Μεσογειο
αλλοτε επικεντρο της γης
της Ατλαντιδας της χαμενης
τα ερειπια ελπιζοντας να βρεις

Περγαμο Λινδο Καρχηδονα
Ηρακλειες Στηλες Κτησιφων
το μυστικο στρατι γυρευεις
τα σταυροδρομια των σοφων

σαν μαγος σαν αλχημιστης
ποτο της γνωσης φτειαχνεις
μα της αληθειας την πηγη
για παντα θα την ψαχνεις

χιμαιρες πια μην κυνηγας
σε μυθους μην πιστευεις
μεσα σου ψαξε και θα βρεις
εκεινο που γυρευεις

χωρις αγαπη ειν η ζωη
γιορτη χωρις τραγουδια
ερημος διχως οαση
κηπος χωρις λουλουδια

[Βραζίλης]

53   Η ζωή μια πόλη

Την επανάσταση που αφήσαμε στη μέση
και τα χιλιάδες όνειρά μας τα τρελά
μη μου τα θυμίζεις δεν αντέχω
να σεργιανίζω στου μυαλού μου τα στενά.

Αναρωτιέσαι πώς οι άλλοι προχωράνε
κι έχουν το κουράγιο να γελούν
δε ξέρω αν είναι θάρρος ή δειλία
μα βρήκανε τον τρόπο να συμβιβαστούν.

Η ζωή μια πόλη άναρχα δομημένη
με σταυροδρόμια και κλειστές στροφές
«μην πιστέψεις τα όνειρα, γιατί θα σε σκοτώσουν»
προειδοποιούν οι φωτεινές επιγραφές...

Τώρα περπατάμε με σκυμμένο το κεφάλι
και μια τσέπη που μονίμως είναι άδεια
με ξεκούρδιστες κιθάρες τραγουδάμε
ψηλαφίζοντας αλήθειες στα σκοτάδια.

Ποτέ δεν καταλάβαμε πώς πέρασε ο καιρός
δεν είδαμε το τελευταίο τρένο
κουράστηκα να χάνω αξιοπρεπώς
και στο περιθώριο να μένω.

Η ζωή μια πόλη άναρχα δομημένη
με σταυροδρόμια και κλειστές στροφές
«μην πιστέψεις τα όνειρα, γιατί θα σε σκοτώσουν»
προειδοποιούν οι φωτεινές επιγραφές...

[Βραζίλης]

55   Ο έρωτας πληγώνει, η αγάπη θεραπεύει

Πειρασμοί σε καλέσανε φως μου ν' ανοίξεις
τα φτερά και να πας σε μιαν άλλη φωλιά
κι αφού πια θάχω πιεί τα στερνά σου φιλιά
κι απομείνω με χείλη στεγνά κι αναμνήσεις
μιαν ευχή θα σου γνέψω χωρίς συγκινήσεις'
νάσαι πάντοτε Φως μου καλά κι ας μ’ αφήσεις.

Η σιωπή των ματιών σου στενεύει το χρόνο
και ζυγώνω στα πρόθυρα της μοναξιάς'
σε καλούνε οι χτύποι μιας άλλης καρδιάς
και στη σκέψη πως χάνεσαι σβήνω και λιώνω
μα στο κάθε σου διάβα ευχές θα σου στρώνω'
νάσαι πάντοτε μόνο καλά κι ας ματώνω.

Στη φυγή σου ζωγράφισα μ' ένα μολύβι
προσευχές κι επικλήσεις για νάσαι καλά
κι όταν πλέον νοιαστείς η καρδιά σου τι κρύβει
δες το φως της Αλήθειας'  θα νοιώσεις  πολλά.

Την αυγή που ο πόθος του έρωτα λυώσει,
η καρδιά θα ματώσει, μπορεί και να κλάψει,
μα το φώς όπου θάχει το νου ξαστερώσει
στην καρδιά σου θα μπει την Αλήθεια να λάμψει '

την Αλήθεια που λούζεται μόνο με φως,
τη γυμνή την Αλήθεια, αυτή των αγγέλων
που τιμάει κι ασπάζεται κάθε σοφός
στο βαθύ παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον :

αν ο έρωτας βέλη πετά που πληγώνουν
η αγάπη γιατρεύει τις καρδιές που ματώνουν.