Χρονικό

[plaza]

   



Μανταλωμένος στο ίδιο κυνήγι
που όρθιο με κρατά
κυνηγημένος στα ίδια σοκάκια
να σουλατσάρω κρυφά
νυχτωμένος στον καιρό μου...

Παραλυμένος από τη συνήθεια
ακροβατώ στις πληγές
συγχρονισμένες σε ασπρόμαυρο φόντο
πασαλειμένες στιγμές
στου μυαλού μου την πλημμύρα...

Το χρόνο πέτα στον αέρα
νύχτας μου φως να γίνεις μέρα

Να'χα το κόσμο τριγύρω μου όλο
σαν ψιθυρίζω ν'ακούς
και ας μη ξέρεις ποιος είμαι τί λέω
να ξεγελιέται ο νους
απαντήσεις να μη δίνεις...

Στα ονειρά μου αιωρούσα σημαία
με πάθος να εγερθείς
στης αυταπάτης το πέπλο ξοπίσω
τρέξε ψυχή να κρυφτείς
μα η φωτιά σου με ξυπνάει...

Μακάρι να'ταν κάθε ώρα
να σ'αγαπάω όσο τώρα

[Aganippi]

plaza,

τι όμορφες σκέψεις! κρύβεις μέσα σου και τις ξεδιπλώνεις εδώ. Σουλατσάρω = απ' τις αγαπημένες μου λέξεις, παλαιότερα την χρησιμοποιούσα συχνά στην γραφή μου. Δεν μπορώ να επιλέξω κάτι απ' όσα γράφεις, είναι όλα όμορφα δοσμένα. Πολλές παθητικές μετοχές χρησιμοποιείς μόνο αυτό θέλω να σημειώσω (μανταλωμένος, παραλυμένος, κυνηγημένος, νυχτωμένος) εκτός αν το κάνεις με κάποιο σκοπό για να δείξεις κάτι. Ειδικά τόσες πολλές και "ριγμένες¨" στην αρχή. Συνήθως αυτό γίνεται στην λογοτεχνία για να αναδείξουν τον ήρωα τους.

Να είσαι καλά!

[Neikos]

ομολογω πως οι δυο πρωτες στροφες με μπερδεψαν καπως... προσδιδεις μια περιεργη ερμηνεια στα ρηματα, που αν και ελκυστικη ωστοσο με δυσκολευει λιγο...
οπως και να χει... οι τελευταιες στροφες ειναι πολυ δυνατες!!