Δε θα μ' ακούσεις.

[kuiper]

Δε θα μ’ ακούσεις.

Όρτσα στον άνεμο μ’ ένα σκαρί χωρίς πανιά,
με το εγώ μου το χαμένο στο αμπάρι,
αλισβερίσι με του χρόνου την αντάρτικη απονιά,
ο λύχνος να μη σβήσει στο προσκυνητάρι.

Με πλάγιους ήχους απ’ αρχέγονους αυλούς,
το σ’ αγαπώ, πως να στο πω, δε θα μ’ ακούσεις,
δεν το μπορείς να γράψεις πάνω σε πυλούς,
έχουν αλλάξει οι εποχές, της μπελ επόκ απούσης.

Δεν θα μ’ ακούσεις γιατί ορθώνονται τα τείχη,
της Ιεριχούς που κάποτε είχαμε γκρεμίσει.
Γιατί τ’ αφήσαμε χαρά μου όλα στη τύχη,
σ’ ένα αλλόκοτο, αργό κι’ ατέλειωτο μεθύσι.

Απ’ τα υπόγεια τι να σου πω, της Ατλαντίδας,
σ’ ένα κελί  δραπέτης της ζωής, βαρυποινίτης,
από τ’ αντάργιασμα μιας άλλης πυραμίδας,
σκιά στις ανηφόρες για το κάστρο, δροσουλίτης.

[Aganippi]

έχουν αλλάξει οι εποχές, της μπελ επόκ απούσης.
Δεν θα μ’ ακούσεις γιατί ορθώνονται τα τείχη,
της Ιεριχούς που κάποτε είχαμε γκρεμίσει.
Γιατί τ’ αφήσαμε χαρά μου όλα στη τύχη,
σ’ ένα αλλόκοτο, αργό κι’ ατέλειωτο μεθύσι.

Γιάννη μου, αυτή η νοσταλγία που στάζουν οι στίχοι σου με ταξιδεύουν κι εμένα μαζί στην νοσταλγία και συνάμα στις δικές μου αναμνήσεις. Αυτή η πίσω ματιά σε συναισθήματα όμορφα, αγνά πολύ μου αρέσει... βρίσκω κι εγώ εκεί δικά μου κομμάτια.

Να είσαι καλά... να αρμενίζουμε όρτσα στον άνεμο και στις γαλάζιες σκέψεις του βυθου μας...του νου!

[Crool]

Αναμεμιγμένα, στροβιλίζουν χορεύοντας ισορροπημένα ψυχή και τέχνη εδώ.

Αυτά...

[συννεφάκι]

"Απ’ τα υπόγεια τι να σου πω, της Ατλαντίδας,
σ’ ένα κελί  δραπέτης της ζωής, βαρυποινίτης,
από τ’ αντάργιασμα μιας άλλης πυραμίδας,
σκιά στις ανηφόρες για το κάστρο, δροσουλίτης."

Ευτυχώς για εμάς... σε ακούμε... 

[kuiper]

Σας ευχαριστώ πολύ που μου κάνετε παρέα, ευχαριστώ και για τα καλά σας λόγια.

(Διαβολάκι) Χαίρομαι που ύστερα από πολύ καιρό σε ξαναδιαβάζω. 

[συννεφάκι]

(... ποιό είναι το διαβολάκι..? )

[kuiper]

(... ποιό είναι το διαβολάκι..? )

Τα εν οίκω μη εν δήμω.