με θλίβει

[Χρήστοςφλ]

δίψαες για πέλαος κι εγώ για μια πατρίδα
κίτρινο μες στα μάτια η νιότη κεχριμπάρι
και μ’ ένα ασέλωτο χρυσόμαλλο κριάρι
πετάξαμε προς τον βορρά, την Προποντίδα

σαλπάραμε κατά το ασήμι, το χρυσάφι
την ώρα π’ άναβαν τα ουράνια σπαρματσέτα
μα έκρυβε ο χρόνος μες στον κόρφο του φαλτσέτα
θανατερή και κοφτερή σαν το ξυράφι

όμως εμείς κι οι δυο μαζί στην εφηβεία
στην άγνοια μέσα, κοροϊδεύαμε γελώντας
τους αποτρόπαιους χρησμούς που έλεε μασώντας
της δάφνης φύλλα στους Δελφούς κάποια Πυθία

κοιτάζω τώρα τη σκιά σου να μακραίνει
μέσα στη θάλασσα που πήρε τ’ όνομά σου
δε με λυπεί που πια δεν βρίσκομαι κοντά σου
με θλίβει που η ψυχή από αισθήματα φτωχαίνει

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Ωραίο ποίημα πάνω στο μύθο του Φρίξου και της Έλλης
μπράβο