Άναρχη νιότη

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Μέσα στη νιότη πάντα ψάχνω για το χρόνο,
σ' αυτή που σε 'φερε στους ώμους μου γεράκι
ξερνούν τις φλόγες τους της μέρας μου οι δράκοι
μέσα απ' τα έγκατα της γης που θα ματώνω.


Μες την ομίχλη, του καιρού μαργαριτάρι
πυκνά τα νέφη που σκεπάζουν μαύρα μάτια,
κρύβουνε δάκρυα της ψυχής τα μονοπάτια
και το μεγάλο της ζωής το αλφαβητάρι.


Τα καλοκαίρια τη ζωή μου θα αντιγράφω
πάνω σε φύλλα λεμονιάς, ροδιάς και δυόσμου,
τραγούδια ανθίζουν στα ραδιόφωνα του κόσμου
ξυπνώντας μνήμες απ' της μοίρας τους τον τάφο.


Οσμή χειμώνα, γειτονιάς, χιονιού και πάγου,
χορός του πλήθους, συντροφιές, ωδή στο τζάκι,
μακραίνει ο δρόμος ξαφνικά για την Ιθάκη,
βαθαίνει ο χρόνος προς το τέλος του πελάγου.


Μέσα στη νιότη μου θα ψάχνω για το νήμα
που παρακάτω στη ζωή θα μ' οδηγήσει,
ποτέ δεν με 'νοιαξε να βρω έστω μια λύση
που θα χαλά της αναρχίας μου το βήμα.


Οι μέρες μένουν τώρα μόνες, γερασμένες
κερνούν ιδρώτα, ουρανό μαζί με ψέμα,
μικρά χαμόγελα που πνίγονται στο ρέμα
καίνε τις νύχτες που ξημέρωσαν παρθένες.


Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς εδώ για πάντα,
πίσω από κάποια βαφτισμένη ανωνυμία,
συντονισμένοι σε καινούργια τρικυμία,
σε νέα δόνηση που κρύβει μια μπαλάντα.


Τα χρόνια φεύγουν, μα εμείς σε μια θητεία,
σε άγρια θάλασσα καράβια ξεχασμένα,
εγώ, εσύ και τόσοι άλλοι στα χαμένα,
ζωή σημαίνει πάντα νιότη και αλητεία.