23
« στις: 02/11/06, 13:24 »
Του άξιζαν καλύτερα τραγούδια
Σε ήχο ελληνικό
ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΡΑΣ: ΧΩΡΙΣ ΒΑΛΙΤΣΑ ΚΑΙ ΠΑΛΤΟ
(ΠΑΡΑΓΩΓΗ: MINOS ΕΜΙ)
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά το «Σταυρό του Νότου», ο Γιάννης Κούτρας επιστρέφει στη δισκογραφία με έναν πολυσυλλεκτικό δίσκο αφού τα τραγούδια του έγραψαν επτά συνθέτες και επτά στιχουργοί: Γιάννης Κότσιρας, Κώστας Λειβαδάς, Ηλίας Μακρίδης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θάνος Μικρούτσικος, Μάριος Στρόφαλης, Διονύσης Τσακνής, Βίκυ Γεροθόδωρου, Μάνος Ελευθερίου, Ανδρέας Θωμόπουλος, Οδυσσέας Ιωάννου, Μάνος Ξυδούς, Ισαάκ Σούσσης, Διονύσης Τσακνής.
Στους κύκλους που παρακολουθούν και εκτιμούν τα τεκταινόμενα στον χώρο της δισκογραφίας επικρατεί μια θετική ώς πολύ θετική εντύπωση σχετικά με τη νέα εμφάνιση του Γιάννη Κούτρα. Ορισμένοι μάλιστα θεωρούν ότι πρόκειται για μεγάλο γεγονός της φετινής δισκοπαραγωγής, που ξεφεύγει από το λεγόμενο mainstream και απαιτεί προσεκτική ακρόαση καθώς, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις αυτές, δεν είναι μια εργασία που προορίζεται για το ευρύ κοινό αλλά για ορισμένους μόνο που μπορούν να εκτιμήσουν την καλή ποιότητα στο τραγούδι.
Κατά τη δική μου, πάντως, εκτίμηση δεν ισχύει κάτι τέτοιο, και κυρίως το θέσφατο πως το ευρύ κοινό δεν είναι ικανό να εκτιμήσει το καλό τραγούδι. Φαίνεται πως για τους δισκοπαραγωγούς και τους θλιβερούς αβανταδόρους του κιτς στην τηλεόραση, το «ευρύ κοινό» είναι μια έννοια που δεν συμπεριλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων μιας κοινωνίας αλλά μόνον όσους αγοράζουν δίσκους, κάνουν θόρυβο στα τηλεοπτικά καταγώγια ή γεμίζουν τα κέντρα που τραγουδούν οι εκλεκτοί τους. Αυτοί μπορεί να μην ενθουσιαστούν με τον καινούργιο δίσκο του Γιάννη Κούτρα, αν και διατηρώ αμφιβολίες, καθώς πιστεύω ότι το πιο «ποιοτικό» απ' όλα που παρουσιάζει η εργασία αυτή είναι η φωνή και η ερμηνευτική δεινότητα που δείχνει να έχει ο τραγουδιστής. Στη δεύτερη και την τρίτη σειρά έρχονται, κατά τη γνώμη μου, η μουσική και οι στίχοι, δηλαδή η ποιότητα των τραγουδιών, αφαιρουμένου του τραγουδιστή.
Εξαιρετικός ερμηνευτής
Το θετικό λοιπόν είναι ο καλός τραγουδιστής. Δεν ξέρω πόσο σπουδαίος ήταν πριν από 30 χρόνια ο Γιάννης Κούτρας, σήμερα πάντως, έστω και από αυτό το «λίγο» κρίνοντας, έχουμε έναν εξαιρετικό ερμηνευτή που, παρά το γεγονός ότι κάποτε δεν αποφεύγει (κι αυτός) τα πεποιημένα πάθη και την «ψευτιά» του στερεότυπου, είναι ωστόσο αρκετά καλός σε έναν τομέα. Δεν δείχνει τόσο μια δεξιοτεχνία φωνητική όσο μια άνεση στην απόδοση (διά της φωνής και μόνο) της ατμόσφαιρας, των αποχρώσεων των αισθημάτων, μια ηθοποιητική προσέγγιση, όπως έκαναν, για παράδειγμα οι παλαιοί ντιζέρ και ντιζέζ, των μουσικών σκηνών και του θεάτρου. Δείχνει καθαρά ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε πιο απαιτητικά έργα (που μάλιστα θα τα εκτιμήσει και το πραγματικά ευρύ κοινό) και όχι σε συνθέσεις που μιμούνται την ποιότητα, που ακολουθούν δηλαδή ποιοτικές «προδιαγραφές», ωσάν η ποιότητα να είναι ένα στιλ με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που αρκεί να τα γνωρίσει κανείς και να τα παραθέσει για να θεωρηθεί ποιοτικός. Το όχι θετικό, δηλαδή, του δίσκου, για να μην πούμε το αρνητικό, είναι το εν γένει «δήθεν» των τραγουδιών.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα τραγούδια είναι κάτι πολύ λιγότερο απ' ό,τι θα περίμενε κανείς ύστερα από την τριαντάχρονη απουσία ενός καλού τραγουδιστή. Πιστεύω πως του άξιζε κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα και μάλιστα τα πολύ συνηθισμένα που ο καθένας από τους υπογράφοντες τα τραγούδια έχουν παρουσιάσει πολλές φορές μέχρι τώρα στο «ευρύ» κοινό τους. Χωρίς να είναι αυτόχρημα μειονέκτημα, άλλος λίγο, άλλος πολύ, επαναλαμβάνει τον εαυτό του, και μάλιστα όχι τον καλύτερο. Μελοποιητική αμηχανία και αδεξιότητα, κατασκευές, ευκολίες και απλοϊκότητες είναι μερικές από τις... πληγές του Φαραώ που απειλούν να στείλουν τον δίσκο στη λήθη πιο γρήγορα από το κανονικό. Ξεχωρίζουν, ωστόσο, τραγούδια περισσότερο καλά, μα και περισσότερο κακά, από άλλα. Κατά την ταπεινή μου κρίση, ένα περισσότερο καλό από άλλα είναι το τραγούδι «Οι φίλοι μας» των Κώστα Λειβαδά και Μάνου Ελευθερίου κυρίως για τους στίχους του, κι ένα περισσότερο κακό τραγούδι το «Πατρίδα» του Γιάννη Κότσιρα (που είναι τώρα και συνθέτης!) και της κ. Βίκυς Γεροθόδωρου, κυρίως για τη μουσική του, που λες και έρχεται από σαλόνι παλαιότερου κρουαζιερόπλοιου.
Καλως σας βρίσκω. Απλά για σχολιάσμό...
Εμφάνιση μηνυμάτων
"
