Παραθέτω ακόμα δύο κριτικές από επίσημες υπογραφές:
Γεωργία Λαιμού,
e-go.grΈνας δίσκος λίγες λέξειςΤο θέμα νομίζω με τους τραγουδιστές «εκείνης» της γενιάς (ή εποχής αν προτιμάς), δεν είναι μόνο η διαύγεια των ερμηνειών τους, ούτε μόνο η δωρική λιτότητα με την οποία λένε τα τραγούδια, κάνοντάς τα έτσι ακόμη πιο αλησμόνητα, ούτε η διαφορετική χροιά που μπορεί να έχει ο ένας ή ο άλλος.
Κάθομαι μέρες τώρα και ακούω πολύ προσεκτικά το Γιάννη Κούτρα να λεει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια που περιέχονται σε αυτό το CD, και με κάθε φωνήεν που εκφέρει και κάθε σύμφωνο μένω με το στόμα ανοιχτό και (συνήθως) με τη λέξη για πάντα χαραγμένη στο λεξικό της ψυχής μου _ εκεί που καταγράφονται όλες οι λέξεις που μπορούν να σε κόψουν, να σε ματώσουν ή να βάλουν λίγο βάλσαμο στις αόρατες πληγές σου.
Και λέω, πως η εκφορά του λόγου, η άρθρωση των ήχων είναι μία ακόμη από τις τέχνες που έχουν χαθεί από το σημερινό τραγούδι.
Και ρωτάω, μήπως είναι τυχαίο που από τα στόματα της πλειοψηφίας (ή μάζας;) των σημερινών τραγουδιστών, ακούω να βγαίνουν ανούσια «σαρδάμ» (χωρίς άλφα, έψιλον, μι ή κάπα), ενώ από τα λαρύγγια των ερμηνευτών «εκείνης της γενιάς» βλέπω τις λέξεις να εκστομίζονται σαν σαϊτες και να με πιάνουν όπου κι αν βρίσκομαι την ώρα της ακρόασης?
«Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα παίρνουν τα θαύματα με συνταγές», λέει αυτή τη στιγμή ο Γιάννη Κούτρας, κι αν μπορούσα να σε είχα δίπλα μου να ακούσεις αυτά τα μι κι αυτά τα κάπα πώς τα εκφέρει, θα ήμουν ευτυχής.
Υπάρχει ίσως εξήγηση γι’ αυτό το φαινόμενο (όχι μία αλλά τουλάχιστον μία από τις πολλές). Τραγουδιστές σαν τον Κούτρα ή τον Μανώλη Μητσιά ή την Αλεξίου, ή τη Φαραντούρη, είχαν λέξεις σημαντικές να τραγουδήσουν.
Κάθε στιχάκι ήταν βουτηγμένο σε ανθρώπινα υγρά πριν γραφτεί είτε αίματα ήταν αυτά είτε ιδρώτας είτε υγρά επιθυμίας.
Είχαν λοιπόν το αυτονόητο χρέος να σεβαστούν τις λέξεις του Ελύτη ή του Καββαδία ή του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή όποιου τέλος πάντων έλιωνε πάνω από μια λευκή κόλλα χαρτί για να βάλει τρεις λέξεις στη σειρά που να έχουν νόημα και ουσία και λόγο να απασχολήσουν τα αυτιά ακροατών.
Έτσι νομίζω πως τη μάθανε την τέχνη τους αυτοί οι άνθρωποι, μέσα από το σεβασμό στα γράμματα, στις λέξεις, στις φράσεις, στους στίχους, στα νοήματα, στα αισθήματα και στους δημιουργούς των τραγουδιών που λέγανε.
Σεβασμός, είναι η λέξη που ψάχνω τόσην ώρα (λέξη που πάει κι αυτή να εξοστρακιστεί από το σύγχρονο λεξιλόγιο μαζί με άλλες «περιττές» όπως η «συμπόνια» ή η «ποίηση», για παράδειγμα.
Τέλος πάντων όλα αυτά στα γράφω για να σου πω πως αυτό το δισκάκι ενδέχεται να σου αρέσει (αν και μπορεί να σου φανεί «ξένο» στο αυτί σου_χαχαχα_ το συνηθισμένο στα εκφραστικά αλαλούμ), διότι περιέχει πολλά καλά τραγούδια.
Πιο σημαντικό ακόμα, είναι να πας να ακούσεις «Ζωντανά» το Γιάννη Κούτρα τώρα που αρχίζει εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου (εγώ θα πάω την Τρίτη) γιατί εκεί στα Live ξεχωρίζουν τα πρόβατα από τα ερίφια..
Ποια κομμάτια πρόσεξες;Όλα τα πρόσεξα διότι όλα είναι γραμμένα με ανθρώπινα υγρά (τα έχω ονομάσει «υγρά τραγούδια» όλα αυτά), και με ειλικρινείς προθέσεις από όλους τους δημιουργούς νέους και πιο νέους, για μία μεγάλη ελληνική ανδρική φωνή.
Στιχάκια άγια«Οι φίλοι μας που ζουν στις φυλακές
Για εγκλήματα που δεν μπορούν να κάνουν
Αγάπες μας ζητούν αλκοολικές
Δεν ξέρουν να μετρούν, κερδίζουν, χάνουν
Δεν έχουν αίμα οι φίλοι και μορφή
Και κατοικούν στα δάση της θαλάσσης
Θυμίζουν μια παλιά καταστροφή
Κι όσα δεν μπορέσεις να διαβάσεις
Οι φίλοι που γεράσαμε μαζί
στον ύπνο τους μιλούν με κάποιο αηδόνι
Τη στρατιωτική φορούν στολή
Και για σεντόνι έχουν μαύρο χιόνι
Με ήρωες κι άγιους περπατούν
Και κρύβουν με πορφύρες τα αίματά τους
Γι’ αγάπες και πολέμους συζητούν
Και σε ποιες μάχες ‘χάσαν τα φτερά τους»
[Εξαιρετικός Μάνος Ελευθερίου, άγιο τραγούδι]
CD το οποίο...με πήγε πίσω στο μέλλον και το φαντάστηκα έτσι ακριβώς όπως θα πρέπει να είναι (και να τραγουδιέται). Μπράβο σε όλους.
Λες να το αγοράσω;Αμέσως.
