Η άλλη όψη του νομίσματος…..
Είναι στιγμές που πεθυμώ την αγκαλιά σου κι ένα σου φιλί,
τρυφερό , στο μέτωπο μου το ζεστό.
Είναι φορές που αναπολώ τις ώρες που περνούσαμε μαζί
στο λούνα παρκ ,στο σινεμά ή στο χωριό.
Τα βραδια που παντοτε με σκεπαζες μηπως και σου κρυωσω....
Μεγαλώσαμε , ξεχάσαμε , μαλώσαμε
δίχως κουβέντες κοφτερές ή με καυγάδες,
έτσι ξαφνικά άνευ λόγου διαπιστώσαμε
πως είμαστε απλά δυο πέτρες συμπληγάδες.
Που οποιον αναμεσα μας μπει θα τον συνθλιψουμε
Τα λόγια μας ποτέ δε θα συναντηθούνε.
Τι φταίει άραγε , η πικρά ή ο θυμός…
Το μίσος κι η αγάπη αποφασίσανε να ντυθούνε
την απομάκρυνση απ την κόρη , του πατρός…..
αυτοκτονία η απροθυμία να μιλησουμε ..
