Μικρος κι ανυπερασπιστος να κλαις για τη ζωη σου
Στα δηθεν και στα τυπικα να κρυβεις τη ντροπη σου
Κι εγω… μαζι σου!
Ηρωας, αφεντης και νταης να δινεις την ψυχη σου
Απο θυμο κι αναθεμα να παλλεται η φωνη σου
Κι εγω… μαζι σου!
Ζητιανος, αστεγος, φτωχος, να σερνεις το κορμι σου
Να εκλιπαρεις, να σ’ αγνοουν και να σου λενε «σβησου!»
Κι εγω… μαζι σου!
Τρελλος, παλιατσος, νουμερο, σκορπας τη δυναμη σου
Χαριζεις, σου χαριζονται κι αυτη ειν’ η πληρωμη σου
Κι εγω… μαζι σου!
Μαγκας, ρεμαλι κι εραστης, σκλαβος της ηδονης σου
Σωματα ξενα, προστυχα διψουν για την αφη σου
Κι εγω… μαζι σου!
Ρητορας ασυναρτητος ουρλιαζεις τη σιωπη σου
Τα πληθη που παραληρουν ζητουν τη σταυρωση σου
Κι εγω… μαζι σου!
Αγριμι, αποσυναγωγος, μετρας την αντοχη σου
Δεν ευχεσαι, δε νοιαζεσαι, δε θες τη λυτρωση σου
Κι εγω… μαζι σου!
Φευγατος αγγελος, θνητος, πατησες την κορφη σου
Χιμηξες απο κει ψηλα προς την καταστροφη σου
Κι εγω?.. Μαζι σου?..
“Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί γαλήνιοι το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει”
(Μανώλης Αναγνωστάκης, «Μιλώ»)