Μα δεν πάνε μόνο για δουλειά όλοι αυτοί που ανεβοκατεβαίνουν σαν τρελλοί καθημερινά την Πανεπιστημίου! (και οποιονδήποτε άλλο δρόμο μιας οποιασδήποτε μεγαλούπολης). Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η μεγαλούπολη - με τον ανελέητο ρυθμό της, με το τσιμέντο, τα θεώρατα κτήρια, τα καυσαέρια, τα αυτοκίνητα που δεν υπολογίζουν τους πεζούς - δεν προσφέρεται για μια ανθρώπινη ζωή. Μου έχει κολλήσει μια φράση που είχα ακούσει κάποτε (δεν θυμάμαι πια πού): "Αυτή η πόλη τρώει ανθρώπους." Ίσως να έχεις δίκιο στο ότι έχω ωραιοποιήσει μέσα μου τη ζωή στο χωριό, αλλά - πώς να το κάνουμε - εκεί οι συνθήκες είναι πιο κατάλληλες για μια πιο ανθρώπινη ζωή, μόνο και μόνο από το γεγονός ότι βρίσκεται κανείς πιο κοντά στη φύση. Αυτή είναι το ... φυσικό μας περιβάλλον και όχι οι μεγαλουπόλεις - όπως τις έχουμε καταντήσει τουλάχιστον.
Πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που από φέτος το φθινόπωρο θα έχω την ευκαιρία να έχω και ιδίαν αντίληψη του θέματος, μια που - όπως έμαθα πολύ πρόσφατα - διορίζομαι - κατά πάσαν πιθανότητα - επαρχία! Κάτι που το περίμενα καιρό. Τώρα αν σε λίγο με ακούσεις να γκρινιάζω και να μην είμαι ευχαριστημένη, θα έχεις κάθε λόγο να μου πεις ευθαρσώς "Εγώ σου τά 'λεγα!"