Τι να πρωτοθυμηθώ από τότε..αυτά που ήδη αναφέρατε,τo Κάπου-Κάπως-Κάποτε,την τενεκεδούπολη,την "ομάδα G"(lol άκου G..),τον Νιλς Χολγκερσον με τον Μαρτιν...Ητανε και ένα άλλο ωραίο με γιαπωνέζικα παραμύθια.Ακόμα θυμάμαι πως άρχιζε το
τραγούδι τον τίτλων: Γιοκι γιο κι ατε ταρετε, ακε ντε κε ΧΟΥΙ !!! ε να ταρε ε να ταρε για κε ντε τε ΧΟΥΙ !!!

.Μου χει κολλήσει από τότε, ίσως γιατί μου φαινόταν πολύ αστείο.
Δε ξέρω ρε παιδιά ή εγώ μεγαλώνω και γίνομαι παράξενος ή σίγουρα εμείς μεγαλώσαμε βλέποντας "υγιή" και αθώα παιδικά
προγράματα.Δηλαδή έβλεπα μετά από χρόνια αυτές τις αηδίες που παίζανε με κάτι Power Rangers και μου σηκωνόταν η τρίχα.
Ηταν τουλάχιστον κακόγουστα έως και τρομαχτικά για να τα βλέπουν μικρά παιδιά και προωθούσαν την επιθετικότητα.
Ακόμα υπάρχουν πιστεύω λίγα προγράμματα άξια παρακολούθησης από τις νεαρές ηλικίες αλλά πιστεύω πως σε πάρα πολλά
η αθωότητα έχει πια χαθεί.
Το καρουζέλ πάντως μου την έδινε στα νεύρα αν θυμάμαι καλά. Ειτε γιατί ήταν μεταγλωτισμένο(ήταν όντως;

είτε είχα μεγαλώσει λίγο.
Οικογένεια Σοφιανού και ξερό ψωμί!
