Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το φως των φαναριών...

« στις: 27/02/10, 12:22 »

Περιεκτικό και πολύ δυνατό. Είναι ότι περίμενα από αυτό το mati. Περιττό να συγχαρώ κι εγώ, δεν το χρειάζεσαι. Το μόνο που βλέπω χρήσιμο, είναι ένα στυλό, ένα χαρτί και την έμπνευση σου που θα μας χαρίζει τέτοιες... ποιητικές στιγμές. 

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Σε είπαν γυναίκα

« στις: 27/02/10, 12:17 »

Δίχως να έχω την πείρα ενός κριτικού λογοτεχνίας, θα έλεγα πως το ποίημα είναι πολύ καλό, εξαιρετικό. Όχι αψεγάδιαστο, αλλά εξαιρετικό. Είναι από αυτά που -άνετα- θα μπορούσα να διαβάσω...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

« στις: 26/02/10, 14:27 »

Το κακό, Μιχάλη, με την ΠΙΟ σύγχρονη ποίηση (βλέπε κάποιους που... εκδίδονται) είναι πως λείπει η κοινωνική ευαισθησία. Ναι μεν "γράφουν", αλλά δε διαβάζονται (συνεπώς ούτε αγοράζονται, συνεπώς ούτε και είναι εμπορικοί).

Εσύ γράφεις, ναι, αλλά με προβληματίζει αυτός ο τρόπος. Πάντως είναι ωραίος (όσο μένει εδώ...).

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το δωμάτιο

« στις: 10/02/10, 15:58 »

Το δωμάτιο

Σ’ ένα δωμάτιο μικρό
μ’ έχω κλείσει
Στάσιμος σ’ ότι συμβαίνει
αφήνοντας μόνη τη ζωή
να με πηγαίνει
και να με φέρνει πάλι
μ’ ένα σημείωμα ψεύτικο
που δε θα γράφει τίποτα
παρά μόνο άδειες λέξεις
με σημασία ανεύρετη
Λόγια κομψά το στολίζουν
μα ποιος να δει
ποιος να διαβάσει
δίχως κι αυτός να προσπεράσει
αφήνοντας μόνη τη ζωή
να τον πηγαίνει
και να τον φέρνει πάλι
στα παλιά
Κι οι προβολείς τυφλώνουνε
απ’ τη βεράντα
με άπλετη λάμψη
περαστικούς κι όσους τολμούν
να δουν
μέσα απ’ τα κάτασπρα
των παραθύρων φύλλα
μέσα απ’ τα σκέπαστρα
ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Έχω πάψει να μιλώ στους ανθρώπους
Οι άνθρωποι ξένοι
Κι εγώ-
σ’ ένα δωμάτιο μικρό
Μόλις που ανασαίνω.

Ν.Κ.

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κριτική ή Κρητικοί?

« στις: 08/02/10, 21:02 »

Διαβάζοντας πρώτα το ποίημα κι έπειτα τα σχόλιά σου, papous (κι αυτό το κάνω πάντα, άσχετα αν δεν το πράττω ο ίδιος) όπως θέλησες, λοιπόν, με μια πρώτη ανάγνωση θα έλεγα πως δεν είναι κάτι το διαφορετικό. Το νόημα είναι πολύ συμπυκνωμένο κι οι στίχοι λίγοι. Έτσι το θεωρώ φορτωμένο, ασκόπως (εκτός κι αν είχες σκοπό...). Αναλύοντάς το (όσο μπορώ, τέλος πάντων...) κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα. Όχι ακριβώς το ίδιο. Πιο σκληρό, αλλά δεν ξέρω αν η ανάλυσή μου απηχεί και στις ιδέες που σε ώθησαν σε αυτό.

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Παλιάς αγάπης κέρματα

« στις: 08/02/10, 20:46 »

Επειδή αποφεύγω τα πολλά λόγια (γνωστό, λακωνίζειν), θα το πω απλά ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ τους στίχους σου.

ΣΥΝΗΘΩΣ (!) τέτοια ποιήματα μου αρέσει να τα βλέπω με κάποιο ρεφρέν... Δηλαδή τραγούδια. Ο λόγος είναι πολύ απλός και βρίσκεται παντού. Στο σπίτι, στο γραφείο... στους δρόμους... ναι-ναι, παντού. Αρκεί να δεις το ημερολόγιο. Ε? Λογικά θα γράφει 2010. Εδώ και πολλά χρόνια αυτού του είδους η ποίηση θεωρείται ξεπερασμένη κι έχει περάσει σε άλλη εποχή. Επιτέλους, εκ-συγχρονιστείτε!

ΥΓ: Ζητώ συγγνώμη, αν εσύ η ίδια το θεωρείς τραγούδι, γιατί τότε κάνω λάθος. Αλλά κι εδώ τίθεται πάλι το θέμα του κατά πόσο ποίηση και στίχοι μπορούν να συνυπάρχουν (στην κατηγορία).

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ιστορικόν...

« στις: 06/02/10, 14:29 »

Μη σου πω, mati, πως τις... απόπειρές (ποιες απόπειρες δηλαδή; Έτοιμα είναι!) σου τις... κρατάω. Από πρώτες δημοσιεύεις. Ναι, ναι. Κομψοτέχνημα, και χωρίς τα στομφώδη λήμματα που, συνήθως, επιτάσσει αυτός ο τρόπος γραφής. Πολύ δηκτικός ο λόγος σου. Δε συνηθίζω να λέω μπράβο, αλλά το αξίζεις. Πολύ ωραίο το συνονθύλευμά σου...

8

Κάδος ανακύκλωσης / Απ: Δασκαλε

« στις: 05/02/10, 19:11 »

Ίσως ένα ακόμη αρνητικό σχόλιο, που μπορεί να είναι περιττό.

Φίλε, δενξερωκιθαρα, είναι προφανές πως οι στίχοι* έχουν γραφτεί από έναν... παρορμητικό νέο με την επικρατούσα αντίληψη , κατά συντηρητική πλειοψηφία, των νέων, σήμερα, περί της παιδείας.

Η εικόνα του με "χάλασε". Και δεν είναι τόσο οι βρισιές όσο η ανάρπαστη, πλέον, στιχοπλοκή.

*Φυσικά, όπως λέει και ο MACMISIAS, freemind... αυτό το... μαργαριτάρι δεν εκπροσωπεί την μία από της δύο ονομασίες της κατηγορίας. Δηλαδή την ποίηση, αλλά  τους στίχους.

Όπως και να 'χει, καλό θα ήταν να αποφεύγεις αυτόν τον τρόπο γραφείς , εκτός κι αν είναι ο μόνος με τον οποίο μπορείς να εκφραστείς. Τότε, φίλε μου, λυπάμαι, αλλά δεν το έχουμε το θέμα. Λυπάμαι...

Καλή συνέχεια.

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Μεσ' του Άδη την αλάνα

« στις: 30/01/10, 13:36 »

Επειδή βλέπω πως ο rakenditos το κάνει κι αλλού θέμα, αυτό περί των "κακών" σχολίων (όπου κατά την γνώμη μου δεν υπάρχουν καλά ή κακά, αλλά μόνο σχόλια), να θυμίσω πως στους... όρους βρίσκεται κι αυτό το ζήτημα? Δεν χρειάζεται να απαντάμε για να απαντήσουμε και να δειχτούμε... Είναι κρίμα να χαλάει ένα θέμα.

Κι εγώ, ας πούμε, τους στίχους δεν τους βρήκα... φοβερούς, αλλά μίλησα, κυρίως, για την ακουστική τους εικόνα, πάντα, με τον δικό μου ρυθμό.

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Λυκος.

« στις: 30/01/10, 13:24 »

Δεν είναι τόσο η γραφή όσο το νόημα που κάνει τους στίχους αυτούς επάξιους. Η αρχή μου ξενίζει πολύ. Το περιεχόμενο των πρώτον στίχων μοιάζει "φτωχό" σε σχέση με τους υπόλοιπους.   

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΝΥΧΤΕΣ

« στις: 30/01/10, 13:21 »

Επειδή δεν εξήγησα τι ακριβώς θεώρησα "λάθος", αυτό  ήταν και δικό μου λάθος κατά κάποιον τρόπο...χαχαχα

Λοιπόν, ενώ αναφέρεσαι στη γενιά που είναι θηλυκού γένους, ξαφνικά  στην επόμενη στροφή το αλλάζεις και το κάνεις αρσενικό (κανείς). Φυσικά, δεν αποκλείεται να μην έπιασα το συλλογισμό σου, αλλά αφού το άλλαξες βλέπω πως η γνώμη μου μέτρησε, οπότε και σε ευχαριστώ, εγώ. 

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: H γειτονιά μου...

« στις: 29/01/10, 21:17 »

...Έχω πεθάνει...

Δε κρίνω καν τα όσα έγραψες αφού είναι προσωπικά σου όπως κατάλαβα .
Στέκομαι μόνο στα τελευταία λόγια σου και στο προφίλ που έχεις στο Κιθάρα .
Μια τόσο νέα κοπέλα , 22 χρονών λέει το προφίλ σου , γιατί να νιώθει ότι έχει πεθάνει
και να το κάνει αυτό ποιήμα πέφτοντας σε κατάθλιψη διαρκείας ?

Ξέρεις, Αλκιβιάδη, το προσόν ενός ποιητή είναι να παρουσιάζει φανταστικές σκηνές με τον πιο αληθινό τρόπο. Ένα λυπητερό ποίημα δεν είναι, δεσμευτικά, καθρέφτης του εκάστοτε ψυχολογικού συναισθήματος. Τουλάχιστον, αυτό αισθάνομαι εγώ, αφού συνηθίζω να γράφω σε τέτοιο ύφος χωρίς να επηρεάζομαι από την διάθεσή μου. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει πως δε σου δίνει δίκιο... και ας με διαψεύσει η mati. Το σχόλιό μου; Χάρμα... περνάει μηνύματα.

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΝΥΧΤΕΣ

« στις: 29/01/10, 21:07 »

...Δυο γενιές παλεύουν εδώ γύρω μεταξύ τους
για το ποια θα ελπίζει .
Μα δεν ελπίζει κανείς κι ούτε κρυώνει...

Εδώ, εγώ, αντιλαμβάνομαι κάποιο λάθος (επίτρεψέ μου) στο, κατά τα άλλα, πολύ όμορφο ποίημα σου. Δεν ξέρω, ίσως και να είναι δικό μου το λάθος, αλλά βρίσκω άτοπο το "για το ποια"... 

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Μεσ' του Άδη την αλάνα

« στις: 28/01/10, 21:43 »

Ήδη το ακούω μελοποιημένο, ήδη έχω αρχίσει να το σιγοτραγουδώ... -με ένα δικό μου ρυθμό. Φοβερό λαϊκό (δεν ξέρω αν είχες αυτό στο μυαλό σου), μπράβο!

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Μ' έρωτα δίκασα...

« στις: 28/01/10, 18:56 »

Στιγμές εποχής που η ρίμα με χαρά προτάσσει τέτοια ποιήματα. Αν και κάπου έχω την αίσθηση πως χάνει, κάπως, τη μουσικότητα του... Όπως και να 'χει, οι στίχοι είναι τόσο δυνατοί που το καλύπτουν!

16

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Οι σκιες....

« στις: 24/01/10, 15:05 »

Πραγματικά, δε θα πάψω να δηλώνω θαυμαστής...

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο..... ποιητής...

« στις: 24/01/10, 15:04 »

Αλίμονο, τώρα... Νά 'χαμε χρόνο μόνο για τέτοια...