Ωραία συζήτηση και διαχρονικά αληθές το άρθρο σου MACMISIAS!
Θα συμφωνήσω στα περισσότερα από αυτά που προαναφέρθηκαν αλλά θα κάνω και μια ερώτηση...Εφόσον αναγνωρίζεται η μιζέρια κι εφόσον η προχειρότητα και η ελληνική νοοτροπία "βγάζει μάτι" στις εκδηλώσεις και τις συναυλίες που παρακολουθούμε, γιατί διαιωνίζεται το κακό; Γιατί πραγματικά μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι δεν υπάρχουν μαγαζάτορες (ή έστω επίδοξοι μαγαζάτορες) με "μεράκι" και σεβασμό προς τον κόσμο και τα συγκροτήματα που απλά να έχουν ένα μαγαζί επειδή το γουστάρουν! Όχι να κάνουν τίποτα "τσάμπα" ή να ζουν με ελεημοσύνες απ'τους θαμώνες (χαχα) αλλά να δίνουν προτεραιότητα σ'αυτή ροκ κουλτούρα που λέει ο Zeppelin. Τώρα θα μου πεις αν κι αυτή η ροκ κουλτούρα του μαγαζάτορα φτάνει όσο βαθιά πάει το...δερμάτινο ή το τατουάζ του, δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτήν την κουβέντα. Και τέλος πάντων λίγη ισορροπία δε νομίζω ότι βλάπτει. Γενικότερα (συμπεριφορές, νοοτροπίες κ.α.) αλλά και όσον αφορά το attitude που λέει ο profsokin. Δε νομίζω ότι χρειάζεται ούτε ποζεροκαγκουρο-attitude αλλά ούτε και attitude "συγγνώμη που κάνω solo".
Δυστυχώς είναι λίγες οι φορές που έχω φύγει πραγματικά ανεβασμένος μετά από κάποιο live και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήταν live κάποιου τύπου μαυροντυμένου και macho αλλά live συγκροτημάτων που ήταν εμφανές ότι δεν είχαν το "attitude" στα προαπαιτούμενα ενός καλού live. Βγαίνεις και παίζεις γιατί γουστάρεις και γιατί έχεις κάτι να πεις. Πώς μετά να μην πάρεις και τους "από κάτω" μαζί σου (οι οποίοι φυσικά μόνο "από κάτω" δεν αισθάνονται έτσι) ;
Να πω κι ένα περιστατικό μια που ανέφερες τον Παπαγάλο Zeppelin... Τα πρώτα χρόνια του Πανεπιστημίου (στην Αθήνα) είχα έρθει 4-5 (μήπως λέω λίγες; χαχα) φορές πάνω φιλοξενούμενος και τουλάχιστον 2 βράδια κάθε φορά δίναμε το παρόν μόνο και μόνο για ν' ακούσουμε καμμιά Τρύπα και να δούμε τον Τζον να μας κοιτάει απ' το κάδρο

Μια φουρνιά απ'τους καννίβαλους του Γιώργου είμαστε κι εμείς δηλαδή... Τέλος πάντων ήταν σε μία από αυτές τις εκδρομές που είχα δει κάτι παλικάρια που είχαν τη σκηνή για πάρτη τους και παίζανε κυριολεκτικά λες και ήταν στο σαλόνι τους. Έσκασε μετά κι ένας τυπάκος (και καλά guest - χαχα) και παίξανε κάτι σαν Sultans Of Swing. Ε...αυτό θα μου μείνει. Όπως κι εκείνες οι πρώτες μαγικές φορές στον Παπαγάλο που ήταν σαν να είχαμε ανακαλύψει ένα μικρό παράδεισο (επί Γης αλλά όχι εν Αθήναις - για κακή μας τύχη και όχι τυχαία).
Φυσικά δεν το λέω αυτό για να πω ότι όποιος απλά γρατζουνάει αλλά είναι χύμα πληροί τις προδιαγραφές του "αυθεντικού ρόκερ" (ή του μουσικού που θα επέλεγα να δω) αλλά θέλω να πω ότι προτιμώ μια κατάσταση πιο χαλαρή κι ακομπλεξάριστη παρά το παίξιμο που πρέπει να αποδείξει κάτι. Και νομίζω ότι φτάνουν στον ακροατή και τα δύο όταν συμβαίνουν...
Πρόσφατα π.χ. είδα ακουστικό σετ σε "μαγαζί της γειτονιάς" πολύ πιο "rock and roll" από διάφορα άλλα με κιθάρες τίγκα στην παραμόρφωση. Anywayz.
Για όποιον το ζει και το βλέπει έτσι, είμαι σίγουρος ότι γίνομαι κατανοητός και συνεπώς δεν κινδυνεύω να παρεξηγηθώ

Θα ήθελα να μπορούσα να πω και κάτι τελευταίο για το ράδιο μια που το ανέφερε ο XoLiDoXoS αλλά τι άλλο από: "μια απ'τα ίδια". Έχουμε σταθμούς που περισσότερη ώρα περνάνε στο να διαφημίζουν το πόσο ροκ είναι και λιγότερη στο να σκεφτούν ότι συγκροτήματα με δισκογραφία δεκαετιών ίσως να έχουν και παραπάνω από 5 τραγούδια που να "αξίζουν" τον πολύτιμο ραδιοφωνικό τους χρόνο. Δεν ξέρω γιατί (ή μήπως ξέρω

) αλλά αυτή τη "μαυρίλα" που λες Zeppelin την εισπράττω εις διπλούν κάθε φορά που ανοίγω το ράδιο...
Ευτυχώς υπάρχει και το internet radio αλλά μέσω αυτής της δήλωσης το post μου μάλλον κλείνει τον κύκλο του με τον...poster να συνεχίζει ν'αναρωτιέται:"Μα πώς είναι δυνατόν;"