"Αυτό που ανέκαθεν πιστεύω ότι ήταν η "αχίλλειος πτέρνα" των Ελληνικών συγκροτημάτων,ήταν η τάση που είχαν να μιμούντε τους ξένους "υπερήρωες" σε παικτικό επίπεδο.Από την εφηβεία μου στη δεκαετία του 80 μέχρι και σήμερα,είναι σπάνιο να βρεις Έλληνα μουσικό ,που να ψάχνεται ως προς το δικό του προσωπικό στίγμα.Αυτό ξεκινάει από την αγορά του ίδιου του μουσικού οργάνου ,περνάει στους έτοιμους ήχους που έχουν χρησιμοποιηθεί και καταλήγει (χειρότερο ακόμα), στην αντιγραφή στη σύνθεση.Όμως παρ'όλο που αυτή η τάση υπάρχει και σε ένα βαθμό είναι λογική ,δεν υπήρξε ποτέ η ίδια τάση στη σκηνική παρουσία...Ο Έλληνας ρόκερ (και όχι μόνο),είναι σοβαροφανής,"κράζει" την οποιαδήποτε "ποζεριά" και γενικά δεν δίνει καμμιά σημασία στο υπόλοιπο καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς του,που είναι το θέαμα.Αυτό συμπαρασύρει μαζί του και τους ίδιους τους ιδιοκτήτες των χώρων που γίνονται οι συναυλίες,οι οποίοι πέρα από μία υποτυπώδη διακόσμηση σε στυλ μπαρ,έστω και ψαγμένου,προσφέρουν μία σκηνούλα 2χ2 συνήθως και κανένα εφέ...Μια μιζέρια λοιπόν που πηγάζει από την ανασφάλεια μας και την νοοτροπία μας ως λαός.Όταν λοιπόν με "διανοουμενίστικη έπαρση",καταγγέλουμε τις μεγάλες πίστες της παραλιακής για τον τρόπο διασκέδασης που προσφέρουν(όχι άδικα, συμφωνώ),ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό.Η "δουλειά" μας βασικά πρέπει να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στο´"ψαγμένο" συνάφι μας.Είναι άρτος αλλά και θεάματα.Αυτό δεν έκανε κακό σε καμμιά μπάντα του εξωτερικού από αυτές που θαυμάζουμε,το αντίθετο μάλιστα.Ποιός δεν γλεντάει σε μια συναυλία των Iron maiden για παράδειγμα,όταν μαζί με τα αγαπημένα του τραγούδια ,ξαφνικά σκάει μύτη και ένας εντελώς kits Eddie;Φαντάζεστε τι θα γινόταν ,αν ένα Ελληνικό συγκρότημα έκανε κάτι αντίστοιχο;
Το ροκ για τον Έλληνα,τις περισσότερες φορές ,είναι ο τρόπος να εκφράσει τη "μαγκιά"του ,είτε ως macho guy,είτε ως ευαίσθητος,διανοούμενος και φορέας "επαναστατικών" ιδεών τύπος.Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν ασχολείτε όσο πρέπει με αυτό που θα έπρεπε είναι το πρώτο θέμα,σε αυτή την ιστορία.Το τραγούδι...Δεν αγωνιά να εκφράσει τον ψυχισμό του ή την γενιά του.Αγωνιά να εκφράσει την καθαρά εγωκεντρική εικόνα του.Αυτό ισχύει επίσης και για πολλούς μουσικοκριτικούς,οι οποίοι αντί να κριτικάρουν τι τους άρεσε και τι όχι,αναλώνονται σε περισπούδαστες αναλύσεις,για το εάν κάτι είναι πρωτοποριακό,αναχρονιστικό,πρωτότυπο,ή με τι μοιάζει... και γενικά προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο "καλλιεργημένοι" μουσικά είναι και το πόσα "καντάρια" μουσική έχουν ακούσει στη ζωή τους.Σαν συμπέρασμα λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι όσοι ασχολούντε στην Ελλάδα με το ροκ,δεν είναι ξεκομμένοι από κάποιες "κακές" νοοτροπίες του λαού μας ,όσο και εάν θέλουνε να δείχνουνε διαφορετικοί.Οι εξαιρέσεις είναι ακριβώς εκείνοι οι καλλιτέχνες ,οι οποίοι δεν δίνουν δεκάρα για το "φαίνεσθε",αλλά απλά εκφράζονται δημιουργικά."
Αυτό είναι ένα αρθράκι μου σε κάποιο site, όπου ένα βραδάκυ το έστειλα ,καθώς είχα γυρίσει από ένα ακόμα live Ελληνικού συγκροτήματος.Η ίδια πάντα φτώχεια σε υποδομές του μαγαζιού,η ίδια προχειρότητα στον ήχο,στα φώτα ,η ίδια κοινώς αρπαχτή εκ μέρους του ιδιοκτήτη ,που συντηρείτε από τον κόσμο των συγκροτημάτων.Εσάς τι σκέψεις σας δημιουργεί;Σχολιάστε παρακαλώ...
