Μπορεί τα ακούσματά μου να είναι τώρα πιο blues-ωειδή,το ίδιο και το κιθαριστικό μου "ύφος", αλλά κατά βάση, οι Metallica ήταν η αιτία που έπιασα κιθάρα στα χέρια μου.
Πρώτη μου επαφή εκεί γύρω στο 91', στα 12 μου χρόνια, που είχα ακούσει το Enter Sandman και σκύλιασα και έγραψα μια κασέτα με το black. Το άκουγα πρωί-μεσημέρι-βράδυ.
Μάλιστα, μια ιστορία για γέλια που αποδυκνείει πόσο ευκολόπιστα είναι τα παιδικά μυαλά, είναι πως τότε το 93' είχε γίνει ο ντόρος με τους σατανιστές. Και η Δεμίνα Διγενή έκανε κάτι εκπομπές για τον σατανισμό και έλεγαν μεταξύ άλλων για την σχέση της Metal Μουσικής με τον "οξ' από ΄δω". Είχα επηρρεαστεί τόσο που είχα βάλει την κασέτα πάνω στο τραπέζι και την κοιτούσα και προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα την καταστρέψω (μπας και διώξω τον Σατανά από το δωμάτιο
) ή αν θα την κρατήσω.... Ευτυχώς την κράτησα
Το 95' ήταν που πήρα μια παλιά κλασσική, της πέρασα με αλουμινόβιδες βιδωμένες στον καβαλάρη, μεταλλικές χορδές και άρχισα να την γρατζουνάω προσπαθώντας να βγάλω πχ τις εισαγωγές από το Enter Sandman, το Justice For All, το ΟΝΕ και το Fade To Black.
Είχα έρωτα με το συγκρότημα. Πήγα και το 99' στην Αθήνα. Πρώτη σειρά. Είχαν support ένα άγνωστο τότε συγκρότημα, τους Monster Magnet. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και είχε απίστευτη ζέστη. Είχαμε λιώσει και καλά που μας πετούσαν πίσω από τα κάγκελα νερό με το λάστιχο και δροσιζόμασταν. Αστείο περιστατικό. Υπήρχαν τρελλαμένοι με πυρσούς και χωροπηδούσαν. Για μια στιγμή βλέπω τον κόσμο να απομακρύνεται απότομα από γύρω μου λες και είχα ρίξει καμιά βρωμερή. Μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, κοιτάζω ψηλά πάνω από το κεφάλι μου και βλέπω έναν πυρσό που είχε πετάξει κάποιος, να είναι σε πορεία καθόδου με στόχο το καφάσι μου. Στο τσάκ και με κίνηση matrix τον απέφυγα την τελευταία στιγμή. Όταν τέλιωσε και αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω, ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που φοβήθηκα ότι θα πεθάνω. Η πίεση από το πλήθος που σπρωχνόμασταν για να βγούμε ήταν απίστευτη ακόμη και για μένα που είμαι και "νταβραντισμένος" άνθρωπος. Μου κόπηκε η ανάσα. Δεν με ένοιαζε όμως. Εγώ είχα μόλις νιώσει τον ιδρώτα του Hammet να πέφτει πάνω μου καθώς πετούσε πένες στο πλήθος. Ήμουν ευτυχισμένος. Μπορούσα να πεθάνω ήσυχος.
Ήξερα τα πάντα γι' αυτούς. Αγόραζα βιογραφίες, έγραφα βίντεο από αφιερώματα που γίνονταν στην τηλεόραση, πανό κρεμασμένο στους τοίχους, αφίσες, μπλούζες, κασκόλ, συνθήματα στον τοίχο του φροντηστηρίου, στίχοι γραμμένοι στα οπισθόφυλλα των τετραδίων δέσμης, κασέτες στο αμάξι να παίζουν στο φουλ και τα παράθυρα ανοιχτά και γενικότερα τους είχα για Θεούς.
Απ'το 99' και μετά άρχισαν να ξεθωριάζουν στα μάτια μου. Όχι για αυτά που βγάλαν από τότε και έπειτα, αλλά προσωπικά για μένα. Ήταν σαν ο πρώτος έρωτας που πλέον χάθηκε.
Μέχρι και το συμφωνικό τους διπλό με την Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο, είχα πάρει όλα τους τα CD, ORIGINAL. Μπορούσα να τα γράψω αλλά το θεωρούσα ιεροσυλία να μην τα έχω (το ίδιο αργότερα έκανα και με τον Hendrix). Από κει και πέρα αρχισαν να μη με ενδιαφέρουν καθόλου.
Δεν θεωρώ που πουλήθηκαν όπως λένε πολλοί. Όταν είσαι συγκρότημα που υπάρχει για 30 χρόνια πρέπει να εξελιχθείς ή θα καταλλήξεις δεινόσαυρος. Κάτι σαν τους AC/DC. Μ'αρέσουν είναι επιδραστικότατοι και ρυθμικοί αλλά δύσκολα ξεχωρίζεις αν το κομμάτι που ακούς είναι από δίσκο του 80 ή του 2000. Οι Metallica, πειραματίστηκαν, άλλαξαν, εξελίχθηκαν. Τώρα αν μας αρέσουν αυτά στα οποία κατέλληξαν να παίζουν είναι άλλη ιστορία. Προσωπικά για μένα το black ήταν ο τελευταίος καλός δίσκος. Πιο mainstream αλλά μη ξεχνάμε ότι ήταν ο δίσκος που μαζί με το Use Your Illussion των Guns n' Roses και το Nevermind των Nirvana, έκαναν πολύ κόσμο να στραφεί και σε αυτό το είδος μουσικής, το σκληρό, το βαρύ, το γκαζιάρικο.
Personal Favorites... Σαν δίσκος το Justice For All και σαν τραγούδι το Harvester Of Sorrow... Μπορεί σαν δίσκος να μην είχε τις καλύτερες κριτικές (ο ίδιος ο Lars είπε σε κρίση αυτοκριτικής ότι τα τύμπανα ακούγονταν σαν να κλωτσάς κούτες) αλλά αυτός ο ήχος, ο βαρύς, ο συμπαγής, ο μπάσος, για μένα αυτό είναι metal. Πραγματική Metal. Και όχι οι τσιρίδες του DIO και οι πρίμες κιθάρες των Iron Maiden. Ξέρω πολλοί θα πέσουν να με φάνε... Περι ορέξεος.
Μακάρι να συνεχίσουν να γράφουν μουσική μέχρι να πεθάνουν. Γιατί όχι. Οι Rolling Stones δηλαδή γιατί το κάνουν....
Rooooooaaahhhh.... "All have said their prayers...Invade their nightmares....To see into my eyes.... You'll find where murder lies..... Harvester of sorrow... Language of the mad....."
