ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΩ.
Να με ζητάς, στα μονοπάτια της σιωπής,
κι όχι στους ήχους των μεγάλων λεωφόρων.
Μεσ’ στους ψιθύρους, της κρυφής ανατροπής,
κι όχι στα κούφια λόγια, των «σημαιοφόρων».
Να ψάχνεις, μόνο στην αφάνεια, να με βρεις,
εκεί που παίρνει την εκδίκηση η ελπίδα,
και με ορμή μιάς ερινύας στυγερής,
γίνεται θάνατος, και δίκοπη λεπίδα.
Σαν Δον Κιχώτης, μ’ ένα όραμα φωτιά,
-και ας τσακίζω τα κοντάρια μου, στους μύλους.-
Στο «τίποτα» τους, θα’ μαι πάντα, μια γροθιά,
Έστω κι αν μείνω μοναχά με λίγους φίλους.
Σαν από πάντα, ορκισμένος εραστής,
μιάς ανεξίτηλης ιδέας καβαλάρης.
Των ουρανίων μουσικών ακροατής,
κι όχι των ψεύτικων «ειδώλων», διακονιάρης.
(Ρ)
Τα όνειρά μου, προτιμώ να προσκυνώ,
απλός φορέας, μιάς υπέρτατης ουσίας,
κι όχι βουτώντας στο απόλυτο κενό,
τα πόδια, κάθε διεφθαρμένης εξουσίας.
