Ηλίανθε, φοβερή η παρομοίωση.
Ένα σύνδρομο, που παίρνει μέρος μάλλον σε πολλούς τομείς της ζωής.
Ενώ είναι τόσο παράλογο σαν ιδέα, είναι τόσο λογικό για την ανθρώπινη ψυχολογία.
Γι αυτό πολλές φορές απορούμε, γιατί συμβαίνει όλη αυτή η αδικία γύρω μας.
Δεν είναι που κάποιοι είναι "μαύροι", αλλά το σύνδρομο της Στοκχόλμης που μαυρίζει πολλούς από αυτούς που δύναται να φωτίσουν.
Η ανθρώπινη ψυχολογία δυστυχώς, έχει παραθυράκια τέτοια, που αν χρησιμοποιηθούνε αναλόγως, χάνει ο άνθρωπος τον εαυτό του.Κρίμα μεγάλο.
Έτυχε να διαβάσω πριν μερικές βδομάδες ακριβώς γι αυτό.
Σαν έννοια το ήξερα εδώ και 8 χρόνια από μία φίλη κοινωνιολόγο, ως: το μεγαλύτερο μέρος κακοποιημένων, προσκολόνται στο άτομο που κακοποιήθηκαν.
Εδώ και 8 χρόνια λοιπόν το σκέφτομαι καθαρά ποιητικά, ως προς τον έρωτα, ως προς την σεξουαλική πράξη.
Πόσο αυτό το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, χωρίς την βαριά έννοια της κακοποίησης, παίρνει μέρος σε αυτό που λέμε "συνουσία"-"κρεβάτι".
Ίσως να γίνομαι γραφικός. Μα εμένα ετούτο μου βασανίζει το μυαλό και μου το βασανίζει πολύ.
Πολύ δυνατό το ποίημά σου!
Τρυπώνει στα τρίσβαθα του λογικού και του παραλόγου, του έρωτα και του θάνατου.
Ξέρω ότι καταλαβαίνεις.Ξέρω ότι και εσύ και εγώ απορούμε.
Αλλά σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα, λέει, έαν πιάσει ο λύκος το κουνελάκι, θα το ξεσκίσει και θα πεθάνει το κουνελάκι...... έαν ξεφύγει το κουνελάκι, θα πεθάνει ο λύκος από την πείνα. Φύση.
