Η Ματαιότητα της Ζωής
Ανοίγεις τα μάτια και βλέπεις φως
Χάος τριγύρω΄ ποιός, τι, πότε, πως?
Αυτός είν' ο κόσμος ο "ονειρικός"?
Χάος τριγύρω΄ ποιός, τι, πότε, πως?
Μα σαν μεγαλώνεις, σου τα λένε αλλιώς
"Είναι ωραία η ζωή, όλα βαίνουν καλώς"
Μετά γίνεσαι έξι και πας στο σχολειό
"Είναι ωραία η ζωή, όλα βαίνουν καλώς"
Ξαφνικά πας δεκάξι, δεν είν' όλα απλά
"Κάτι άλλαξε, κάτι δεν πάει καλά"
Θλίψη, αποτυχία, απογοήτευση ξανά
"Κάτι άλλαξε, κάτι δεν πάει καλά"
Είκοσι χρόνια περάσαν, τα σαράντα ειν' κοντά
Τόσα χρόνια μια ξέχωρη αυγή πουθενά
Τρέξιμο, υποχρεώσεις κι άλλα τόσα πολλά
Τόσα χρόνια μια ξέχωρη αυγή πουθενά
Μόλις μπήκες εξήντα, τα μαλλιά σου ασπρίζουν
Έμαθες τα παιδιά σου μόνο τοίχους να χτίζουν
"Γιε μου, να μη μου μοιάσετε για να μη σας τσακίζουν"
Έμαθες τα παιδιά σου μόνο τοίχους να χτίζουν
Έγινες και ογδόντα, "Θα πεθάνω, τ΄ακούς?..."
"Λες αυτό να αξίζω?", συλλογίζεται ο νους
"Άσε με στη μιζέρια μου! Ογδόντα χρόνια, τ΄ακούς?..."
"Λες αυτό να αξίζω?", συλλογίζεται ο νους
Να που φτάνεις ενενήντα, ένας αιώνας σωστός
Μα τα παιχνίδια τελειώσαν, ο βυθός είν΄θολός
Χάνεσαι μες στις σκέψεις, "Φοβάμαι! Αχ να μην είμαι σωστός...."
Μα τα παιχνίδια τελειώσαν, ο βυθός είν΄θολός
Τώρα ανοίγεις τα μάτια, δεν έμεινε για σένα άλλο φως
"Αυτός ήταν άραγε ο κόσμος ο ονειρικός?"
Συμπεραίνεις, λοιπόν, "Δεν έβαιναν όλα καλώς"
Για ένα τίποτα πάλευες, "Είχε δίκιο ο μικρός..."
