Οι μεγάλες art-rock μπάντες του '70(έτσι λεγόταν τότε το έντεχνο ροκ) ήταν μουσικοί κλασσικά σπουδαγμένοι που βάζαν αυτά τα κλασσικά στοιχεία μέσα στο ροκ, πειραματιζόμενοι με την αντίστιξη και τη φούγκα και το αποτέλεσμα ήταν κομμάτια μεγάλης διάρκειας, που μοιάζαν περισσότερο με συμφωνίες παρά τραγούδια.
Δεν αντιλέγω ότι ήταν μουσικώς μελετημένα κομμάτια, αλλά συνήθως με κάνουν να χασμουριέμαι. Επίσης, νιώθω ότι πολλά απ'αυτά φτιάχτηκαν για επίδειξη.
(Προσωπική υποκειμενική άποψη, όπως αυτή του καθενός από εμάς)
Δεύτερον. Οι μπάντες 60,70 (και όχι τόσο του 80) ήταν μουσικοί που ακούσανε ροκ'ν'ρολ ,μπλουζ και τζαζ, ανακατέψανε τη τράπουλα και κάνανε το ροκ,τη ψυχεδέλεια,το πανκ ,το χάρντ ροκ,το μέταλ . Είδη δηλαδή συγγενικά ως προς αυτά που αναφέρεις, αλλά και αυθύπαρκτα.
Καμία μουσική δεν μπορείς να πεις ότι γεννήθηκε από το μηδέν (εκτός ίσως από τη μουσική κάποιων φυλών ιθαγενών!). Όλα ρέουν σαν τα νερά του Αχελώου.
To grunge όμως δεν ήταν αυθύπαρκτο, ήταν συνοθύλευμα και ήταν λογικό να χαθεί μέσα στις επαναλήψεις του ίδιου του εαυτού του.
"Συνονθύλευμα" όπως αυτό που αναφέρεις στην προηγούμενη παράθεση. Για μένα, βγήκε κάτι καινούργιο. Για σένα όχι. Όλα είναι σχετικά.
Και τέταρτον θες να μου πεις ότι η δύναμη της μόδας ήταν ίδια στα 60'ς,70'ς και early 80'ς με τα 90'ς.
Ωραία τότε θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι...Πες μου 5 μοντέλα που σου έρχονται στο μυαλό από αυτές τις 2.5 δεκαετίες και 10 μόνο από τη περίοδο 1988-2000. Αυτή είναι και η απάντηση για μένα ως προς τη δύναμη του styling σε σχέση με το πραγματικό ζήτημα που είναι η μουσική.
Η επιρροή των ΜΜΕ στα καλλιτεχνικά και στα πάντα ανάλογα με την εποχή, δεν μπορεί να είναι ποιοτικό κριτήριο για την μουσική ή οτιδήποτε. Εντάξει, υπάρχει μουσική που έχει στόχο τις πωλήσεις και την προώθηση μέσω ΜΜΕ, αλλά δεν είναι όλες. Ούτε είναι λογικό να αναμασούμε ισοπεδωτικές αντιλήψεις όπως "αν προωθείται από τα ΜΜΕ είναι φόλα, αν δεν το ξέρει κανείς είναι ποιοτικό", όπως πχ. λες εδώ:
Ακριβώς.Όλο αυτό δείχνει το πόσο pop υπόβαθρο είχε αυτή η ιστορία...
...αν είναι έτσι λοιπόν, γιατί τα συγκροτήματα που σου αρέσουν από τα '60, '70 συνεχίζουν να πουλάνε ακόμα; Ήταν μόδα τότε, που προσπαθούν να τη διατηρούν μέχρι σήμερα, γιατί βγάζει ψωμί...
ΚΤΤΜΓ (Κατά Την Ταπεινή Μου Γνώμη), καλά κάνουν και πουλάνε, αφού αρέσουν στον κόσμο. Δεν το θεωρώ κατακριτέο. Κάποια άλλα που τότε ήταν στη μόδα δεν πουλάνε πια, πχ. ψυχεδέλεια. Τι να κάνουμε; that's life...
φίλε sotoman δεν θέλω να σε τρομάξω αλλά και το metal πια είναι mainstream 
Τελικά τι πρέπει να ακούμε; Τα mainstream ή τα μη-mainstream; Να ακούμε κάποια συγκροτήματα όταν δεν τα ξέρει κανείς· και όταν τα μάθουν όλοι να σταματήσουμε και να επανέλθουμε όταν τα ξεχάσουν όλοι;
Η δημοτικότητα της κάθε μουσικής έχει τα πάνω και τα κάτω της, φυσικός νόμος (και αυτός), γιατί χρειάζεται να την αναλύσουμε;
Άλλωστε, το θέμα της συγκεκριμένης συζήτησης είναι συγκεκριμένο και όχι γενικό! Άρα, πίσω στο θέμα μας παρακαλώ!
