Βασικά απλές φόρμες στη μουσική, τόσο απλές που θύμιζαν έντονα πανκ, αλλά χωρίς την ενέργεια, το μήνυμα και την εξέγερση, αλλά μπόλικη "εντεχνίλα"( αδόκιμος όρος σόρρυ) που δεν εξυπηρετούσε ούτε τη τάση να δείξουνε ότι ξέρανε κάτι παραπάνω στη μουσική, αλλά έκοβε και σε ενέργεια.
Τελικά το ότι είχαν "απλές φόρμες στην μουσική" είναι καλό ή κακό; Η πανκ που έχει "ενέργεια" είναι καλή; (όμως απ'ότι ξέρω, δεν σου αρέσει η πανκ). Η "εντεχνίλα" είναι "κακή" και χωρίς "ενέργεια"; (όμως απ'οτι ξέρω σου αρέσουν "τεχνικά" κομμάτια του '70)
Θέλω να πω δηλαδή ότι όπως ο ημιμαθής είναι και αυτός που έχει την χειρότερη άγνοια, έτσι και οι μπάντες του 90 δεν κάνανε (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) τίποτε άλλο παρά να αναμασήσουνε είδη και στυλ παλαιοτέρων εποχών.
Όπως ακριβώς έκαναν και οι μπάντες του '60 και '70 και '80, που αναμάσησαν το ροκ εν ρολ, ροκ, ψυχεδέλεια, πανκ, μέταλ, κ.ο.κ.
Αλλά μέσα απ'αυτό το ανακάτεμα, συχνά βγαίνει κάτι καινούργιο. Αν έχεις αντίρρηση ειδικά για την grunge και πιστεύεις ότι η υπόλοιπη "ροκ" δημιουργήθηκε από το μηδέν, τότε ας σταματήσουμε την συζήτηση εδώ.
Χώρια ότι και οι μεγάλες εταιρείες ,στη τελευταία εποχή του βυνιλίου προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν όλους αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να τους κάνουν ποπ σταρ ουσιαστικά και το μόνο που κατάφεραν ήταν να παράγουν κλώνους του ίδιου πράγματος οπτικά και ακουστικά.
Υπήρχε κάποια εποχή στην σύγχρονη ιστορία της μουσικής όπου δεν συνέβαινε αυτό;
Άλλωστε τα 90'ς ήταν και η εποχή που η μόδα και το styling άρχισε να γίνεται μιά τεράστια βιομηχανία που στο βωμό του κέρδους, έτσι κι αλλοιώς δημιούργησε fashion victims χωρίς προσωπικότητα και έκανε πρότυπα τα μοντέλα.
Όπως ακριβώς έγινε μόδα σε άλλες δεκαετίες και τα: ροκ-εν-ρολ, ροκαμπίλι, beatlesmania, hippies, punk, disco, heavy metal, κλπ κλπ.
Πρώτον...Τρελλαίνομαι για πανκ, δηλαδή για Sex Pistols,Clash,Damned,Jam και Stranglers (μιλάω για τη πρώτη τους εποχή,αλλά φυσικά και η δεύτερη μου αρέσει) όπως και για αμερικάνικο garage-punk όπως ήταν των Ramones και των Stooges. Μάλλον λάθος εντύπωση σου έχω δώσει...Οι απλές φόρμες στη μουσική μπορούν να καταλήγουνε και σε αριστουργήματα, αρκεί να υπάρχει ψυχή και αυθεντικότητα που κατά τη γνώμη μου έλειψε από το grunge.Ταπεινή μου άποψη αυτή...Τα "τεχνικά" κομμάτια του 70 που μου αρέσουν δεν έχουν καμμιά σχέση με την προσπάθεια των συγκροτημάτων του 90 να βάλουν (επιμένω) "εντεχνίλα" στη μουσική τους μόνο με περίεργα ακκόρντα ή σώνει και καλά κόντρα τέμπο και "τζαζιστικούς", αλλά "βαβουριάρικους" αυτοσχεδιασμούς( και πάντα εδώ κι εκεί, όχι σε ολόκληρο κομμάτι, συνήθως στις εισαγωγές,στα κουπλέ και στα σόλο,ο Θεός να τα κάνει, γιατί τα ρεφρέν ήταν "άιντε όλοι μαζί" λαλαλα...). Οι μεγάλες art-rock μπάντες του '70(έτσι λεγόταν τότε το έντεχνο ροκ) ήταν μουσικοί κλασσικά σπουδαγμένοι που βάζαν αυτά τα κλασσικά στοιχεία μέσα στο ροκ, πειραματιζόμενοι με την αντίστιξη και τη φούγκα και το αποτέλεσμα ήταν κομμάτια μεγάλης διάρκειας, που μοιάζαν περισσότερο με συμφωνίες παρά τραγούδια. Οπότε δεν έχουν καμμιά σχέση νομίζω αυτά που έκαναν οι Eloy, οι Camel ακόμα ακόμα και οι Barclay James Harvest με τις μπάντες του '90.
Δεύτερον. Οι μπάντες 60,70 (και όχι τόσο του 80) ήταν μουσικοί που ακούσανε ροκ'ν'ρολ ,μπλουζ και τζαζ, ανακατέψανε τη τράπουλα και κάνανε το ροκ,τη ψυχεδέλεια,το πανκ ,το χάρντ ροκ,το μέταλ . Είδη δηλαδή συγγενικά ως προς αυτά που αναφέρεις, αλλά και αυθύπαρκτα.Το 80 το καινούργιο ήταν στην Αγγλία με το New Wave πάσης μορφής, ελαφρύ ή βαρύ, light ή σκοτεινό. Ακόμα και το NWOBHM με όλη του τη φρεσκάδα και τα πολύ ωραία κομμάτια που μας χάρισε δεν ήταν και η τόσο μεγάλη εξέλιξη.To grunge όμως δεν ήταν αυθύπαρκτο, ήταν συνοθύλευμα και ήταν λογικό να χαθεί μέσα στις επαναλήψεις του ίδιου του εαυτού του.Κάτι σαν τη σκηνή του Manchester στις αρχές του 90 που και εκείνη δεν προχώρησε για τους ίδιους (μουσικούς) λόγους.Από αυτό το "ανακάτεμα" λοιπόν δεν προέκυψε κάτι καινούργιο και εάν έχει προκύψει ενημέρωσέ με, με μεγάλη χαρά να το ανακαλύψω και εγώ.
Τρίτον. Ότι απάντησα και στον Kiratzohari. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι προσπάθησαν να περάσουνε με ποπ όρους, "ροκ καταστάσεις". Ενδεικτικό λοιπόν και αυτό για την ειλικρίνεια των προθέσεων και των καλλιτεχνών.Πάντα οι εταιρείες προωθούσανε εικόνα και κουτσομπολιά για αυτούς που θέλανε να κάνουνε είδωλα. Άλλο είδωλο όμως ο Mick Jagger και άλλο η Britney Spears. Δεν μπορείς να είσαι η Spears και να αυτοαποκαλείσε ροκ...
Και τέταρτον θες να μου πεις ότι η δύναμη της μόδας ήταν ίδια στα 60'ς,70'ς και early 80'ς με τα 90'ς.
Ωραία τότε θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι...Πες μου 5 μοντέλα που σου έρχονται στο μυαλό από αυτές τις 2.5 δεκαετίες και 10 μόνο από τη περίοδο 1988-2000. Αυτή είναι και η απάντηση για μένα ως προς τη δύναμη του styling σε σχέση με το πραγματικό ζήτημα που είναι η μουσική.
Βραζίλη μου καλέ το grunge απ'ότι φαίνεται σου αρέσει.Εγώ το βαριέμαι. Δεν σε κατηγορώ για αυτό, καλά κάνεις, έχεις τις αναμνήσεις σου και τα βιώματά σου,επέτρεψέ μου να έχω και εγώ την άποψή μου. Για μένα η δεκαετία του 90 ήταν χαμένη δεκαετία για το ροκ και η κατάσταση θα συνεχίζεται όσο οι ροκάδες δεν γνωρίζουν τις πραγματικές τους μουσικές ρίζες (μπλουζ,τζαζ,ροκ'ν'ρολ γιατί όχι και κλασσική μουσική...) αλλά προσπαθούνε για να είναι "μοντέρνοι" να βάζουν άλλα στοιχεία εντελώς άσχετα με το ροκ. Τα είδη που προκύψανε το 60 και το 70 δεν έχουνε τελειώσει γιατί έχουνε λόγο ύπαρξης. Το grunge και οι διάφορες "σκηνές" κάποιων πόλεων είναι εφήμερες καταστάσεις και μόνο για τον ιστορικό του μέλλοντος. Και για να σε κάνω να χαμογελάσεις και λίγο, το οξύμωρο είναι ότι ο τελευταίος πραγματικά ροκ "ύμνος", ήταν το Smell like teen spirit...Και αυτό λέει πολλά για την "εξέλιξη" ή την "μη εξέλιξη"...
