Αυτό είναι πολύ μεγάλο θέμα που άνοιξες και συνήθως οι περισσότεροι από εμάς το αντιμετωπίζουμε μέσα από ιδεολογικά-ιδεοληπτικά πρίσματα. Το Ελληνικό φαινόμενο των άρρηκτων σχέσεων Εκκλησίας-Κράτους έχει τη ρίζα του στη Τουρκοκρατία όπου η Εκκλησία έπαιζε το ρόλο του συνδετικού κρίκου των Ελλήνων-σκλάβων. Η θρησκεία τους έκανε βασικά να ξεχωρίζουν μιάς και το όλο πλαίσιο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν θεοκρατικό. Εδώ θα βρεθούν πολλοί που θα αναφέρουν αρκετά μελανά σημεία της συμπεριφοράς του Πατριαρχείου και της Εκκλησίας, αλλά για μένα όλα αυτά είναι "άλλου παπά ευαγγέλιο". Το κεντρικό ζήτημα ήταν η ταύτιση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό η οποία ήταν μιά πολιτική πραγματικότητα.
Τα έθνη-κράτη που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 300 χρόνια ( και τα οποία οδεύουν και αυτά όπως δείχνουν όλα σε μεγάλες αλλαγές) είχαν σαν ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά τους τη θρησκεία που η πλειοψηφία τους ακολουθούσε. Έτσι εξηγείτε και το Ελληνικό Σύνταγμα σε ότι έχει να κάνει με τον Χριστιανισμό.
Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει και ουσιαστικά έχουμε δύο κοσμικές εξουσίες που συνεργάζονται άλλες φορές αρμονικά (Ιερώνυμος), άλλες φορές με εντάσεις (Χριστόδουλος) και άλλες φορές αθόρυβα (Σεραφείμ). Κάποια στιγμή όμως τελικά θα συμβεί η "ρήξη". Από τη στιγμή που η έννοια έθνος-κράτος συρρικνώνεται είναι αναπόφευκτο. Επίσης όλα δείχνουν ότι αυτή η συνύπαρξη δημιουργεί προβλήματα και στις δύο μεριές πλέον. Οι κυβερνήσεις καλούντε να εξηγήσουν στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων το γιατί προσπαθούν να διατηρήσουν ακόμα μοντέλα του παρελθόντος (ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης
και η Εκκλησία διαβρώνεται κάθε μέρα από τη διαφθορά του κράτους και χάνει πολλούς "πόντους" στην αξιοπιστία της. Κοινώς όπως λέει και ο λαός "Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες". Σίγουρα χαμένος από αυτή την ιστορία ο πνευματικός ρόλος της Εκκλησίας και σίγουρα έκθετοι οι κυβερνώντες ως προς τα αφεντικά τους.
