Το καλοκαίρι σου ξυπνά και σε θυμάται,
σε ξελογιάζει με πολύχρωμα στοιχεία
σε ξεσηκώνει με της φύσης τα ηχεία
και θέλει δίπλα σου τις νύχτες να κοιμάται.
Το καλοκαίρι σου ξυπνά και σε ξυπνάει,
από τη νάρκη και τη θλίψη του χειμώνα,
κλεμμένες ώρες απ' τα πλάνα ενός αγώνα,
που καταρρέει μες το χρόνο που γερνάει.
Το καλοκαίρι σου ξυπνά και σε δροσίζει,
σε ήπια θάλασσα ηλιόλουστη σε ρίχνει,
πάνω στην άμμο σχηματίζονται τα ίχνη,
και ένας ήλιος σαν δραπέτης να γυρίζει.
Το καλοκαίρι σου ξυπνά απ' το ληθαργό του,
κρατά το γέλιο σου στα χέρια του σαν σφαίρα,
με τα τζιτζίκια σου σφυρίζει καλημέρα,
από τη Ρόδο και την πέτρινη Αμοργό του.
Το καλοκαίρι σου ξυπνά σημαδεμένο
από τα χρόνια που το λάτρεψαν για πάντα,
ένα παιδί που τραγουδάει ζαλισμένο,
ένα παιδί που 'χει περάσει τα τριάντα.
