Δεν θεωρώ τα σχόλια αρνητικα ως προς την δουλειά μου γενικότερα. Αρνητικά είναι ως προς το κείμενο που έγραψα για να την παρουσιάσω. Εμένα με ενδιαφέρει πιο πολύ πως βλέπει ο κόσμος την δουλειά μου και το αν συμφωνεί με το πως βλέπω εγώ την δουλειά μου.
Aρνητικά είναι τα σχόλια ως προς τη δουλεία σου η οποία δεν καλυπτει επ ουδενί τα στάνταρτς που έθεσες με το κείμενό σου.
Η σύνθεση είναι το λιγότερο τετριμμένη, οι στίχοι πάσχουν από την ελληνική υπερφιαλωσύνη με το σουρρεαλισμό που διαπερνά σχεδόν κάθε ελληνική μπάντα σε σημείο ενοχλητικό καθώς δε βγαίνει απραίτητα νόημα και η φωνή δυσκολεύεται να σπάσει οποιοδήποτε φραγμό έχουν θέσει οι κατά κύριο λόγω άφωνες προσωπικότητες της ροκ σκηνής. (βλ αγγελάκας και λοιποί)
Τραγουδάς με προφορά, με σχετικά ψηλό λάρυγγα και χωρίς καμία ερμηνευτική τεχνική εκτός από την προαναφερθείσα προφορά (δε σχολιάζω την ποιότητα/τεχνική των φωνητικών γιατί προφανώς δεν είσαι τραγουδιστής και θα ήταν άδικο).
Οι διφωνίες μπουζούκι - κιθάρα με αφήνουν παγερά αδιάφορο κυρίως γιατί συντελούν στο μπαστάρδεμα μιας ροκ 70s εποχής και μιας ελληνικής κουλτούρας η οποία στην πλειοψηφία της πάτησε σε ένα ρε μινόρε και έκανε επιτυχίες (να με συγχωράτε οι φανατικοί της ελληνικής ροκ αλλά μια κακή πλειοψηφία της απλώς εκμεταλλεύτηκε το δρόμο που άνοιξαν φωτεινές εξαιρέσεις δυστυχώς, ενώ ειχαν πολλοί να προσφέρουν). Δε θα έλεγα ότι η ανάμιξη με συγκινεί. Η μίξη δεν τις βοηθάει απαραίτητα με αποτέλεσμα να χάνονται και μαζί τους το όποιο έθνικ-prog στοιχείο ήθελες να περάσεις.
Όσο για την ορχήστρα, δε λέω, cheesy σαν προσθήκη αλλά πάλι δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει εκεί πίσω που βρίσκεται.
Η άποψη μου ως μουσικός:
Σαν σύνολο θα έλεγα ότι για πειραματική σύνθεση εφήβου που τώρα βαδίζει στα μονοπάτια της prog είναι εξαιρετική προσπάθεια. Το αδικεί σαφώς η παραγωγή αλλά τα αριστουργήματα έχουν την τάση να ξεχωρίζουν ακόμη κι αν είναι ηχογραφημένα σε κύλινδρο κεριού τοποθετημένο σε γραμμόφωνο σε πηγάδι νεκροταφείου στο Texas (βλέπε Caruso - τυχαίο παράδειγμα).
Αν αυτό το έργο σκοπεύει να αποτελέσει δισκογραφική δουλειά (άσχετα με το underground στοιχείο) θα πρότεινα στο δημιουργό να κάτσει να σκεφτεί πραγματικά το μήπως αλλά και κατά πόσον είναι δεμένος συναισθηματικά με ένα πόνημα 9 χρόνων και δε μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του και φυσικά τον αν το προαναφερθέν πόνημα έχει ουδεμία σχέση με την τωρινή συναισθηματική του φάση αλλά και μουσική του μόρφωση όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία 9 χρόνια.
Η άποψή μου ως άτομο; Αν ήμουν σε live και έκανες ακριβώς την ίδια εισαγωγή που μας έκανες εδώ πέρα και μετά έπαιζες αυτό το πράμα, στην καλύτερη θα σε έκανα ανέκδοτο και σε καμία περίπτωση δε θα αγόραζα τη δουλειά σου.
Θα μου πεις τη μουσική την ακούς γιατί συμπαθείς το άτομο που τη γράφει;
Θα σου πω αναλόγως. Δισκογραφικές δουλειές νεοναζί για παράδειγμα δεν έχουν θέση στη συλλογή μου. Το ίδιο συμβαίνει και με υπερφίαλους ακαδημαΙκούς που έμφανίζουν συμπεριφορές στενότερες εγεφαλικά από αυτές ενός δρυοκολάπτη.
Την άποψή μου ως μουσικό ήρθες να ακούσεις.
Η άποψή μου ως άτομο, καλώς ή κακώς είναι δικό μου πρόβλημα και δε θα έπρεπε να σε απασχολεί ούτε στο ελάχιστο. Πάραυτα, δε μπορώ να μη την εκθέσω καθώς επηρεάζει άμεσα και αρνητικά το state of mind με το οποίο βλέπω το έργο σου.
