Οι στιχοι...
Δεν ειμαι ροκ,
ειμαι η ανασα σου που το σεντονι καιει
ειμαι η φωνη ενος παιδιου που κλαιει
ειμαι σταγονα σε ποτηρι που αδειαζει
ειμαι ταξιδι που στο τελος πλησιαζει...
Δεν ειμαι ροκ,
ειμαι λεκες σε ενα ασπρο περιστερι,
ειμαι σκονη απο μακρινο αστερι...
Δεν ειμαι ροκ,
ειμαι μια θαλασσα γεματη με ναυαγια
ειμαι αερας που φυσαει τα βραδια
σε καποια ερημο φωνη διχως ελπιδα,
στα κυματα της ναυαγος χωρις σανιδα...
Δεν ειμαι ροκ,
ειμαι η φωνη σου που τρομαζει και σωπαινει
ειμαι η ζωη σου που δεν ξερεις που πηγαινει...
Κι εσυ που μου ζητας να προχωρησω,
διχως να βλεπω τι εχει μεινει πισω...
στις μερες μας,δεν ξενυχτουν τα βραδια,
με μουσικη,και μαγεμενα χαδια...
Μικρες καρδουλες πριν τον θανατο στοιχειωνουν
σαν πεταλουδες που σε λιβαδι ξεφαντωνουν...
Μαλλον δεν ειμαι πια παιδι,
ισως δεν τοχω αποδεχτει,
κι ακομα ψαχνω στην ψυχη μου το γιατι...
Μεσα στα κυματα η φωνη μου ξεμακραινει,
κι αυτη η λεξη πια δεν ξερω τι σημαινει...