Θα σε θωρώ ολόγιομο, θ'ακούω το λυγμό σου
θα' σαι για πάντα τ' ακριβό, αντίβαρο του ήλιου
άχρονες νύχτες θα γρικούν, το κρυφομίλητό σου
που μου θυμίζει συριγμούς, και ήχους του βινύλιου
Κρυφτό θα παίζεις σαν παιδί, στα τρία τέταρτά σου
του νου θ' αφήνεις λεύτερες, μνήμες φυλακισμένες
θα στέλνεις τα μηνύματα, στα ουράνια πέρατά σου
για όλ' αυτά που νοσταλγούν, ψυχές απελπισμένες
Ζάλη μου φέρνει το λευκό, το μισοφέγγαρό σου
στ' άλλο μισό η παλέτα σου, παίζει με τους χρωστήρες
κι όταν ο φτερωτός θεός, μου λέει "παραδώσου"
κοντά σου μ'ανεβάζουνε, του πόθου οι πλωτήρες
Τρελαίνομαι για το μικρό, καλότυχο μηνίσκο
στο τσιγκελάκι του κρεμώ, φαρέτρες κληρωτίδες
χτυπώ με βέλη αλόγιστα, το σκοτεινό σου δίσκο
τάχα για να ξεγελαστούν , του χρόνου οι ρυτίδες
Ακουσε φεγγαράκι μου, η Γη για σένα Φαίδρα
ξετρελαμένη σε καλεί, στην πιο θερμή αγκάλη
πρόσεχε γιατί άπληστοι , σου στήνουνε ενέδρα
κι αντί για δώρα σου φυλάν, τη μέλλουσα αιθάλη
