Xρειάζεται δύναμη, αλλά αυτή που προέρχεται από το γεγονός ότι το χέρι πατάει στους σωστούς "μοχλούς". Όταν κάνουμε σήκωμα προς τα πάνω (ο Malmsteen π.χ. που έχει πάρα πολύ δυνατό και καταπληκτικού ελέγχου vibrato - το οποίο είναι εφάμιλλο/ανώτερο των υπόλοιπων δεξιοτήτων του, κάνει bent προς τα πάνω μόνο τα καντήνια μι και σι, η σολ πάει πάντα προς τα κάτω), ο αντέιχειρας θα πρέπει οπωσδήποτε να κρατάει αντίσταση από πάνω. Όταν κάνουμε bent προς τα κάτω, η βάση του δείκτη είναι στο κάτω
μέρος του λαιμού της κιθάρας και κρατάει κόντρα. Και στις δύο περιπτώσεις είναι καλό να έχει το χέρι μια πιο "blues" θέση στο λαιμό, κατά τη διάρκεια του παιξίματος δηλαδή ελαφρώς κεκλιμμένο με τα δάχτυλα περίπου 10-20 μοίρες γωνία σε σχέση με τα τάστα καθώς παίζουμε και με τον αντίχειρα να εξέχει πάνω από το λαιμό (άλλο η κλασική που θέλει ανοιχτές χορδές και σε αντίθεση με το μιουτάρισμα) για να μπορεί το χέρι να παίρνει έύκολα και άλλη κλίση στο bent.
Τρομερά σημαντικό είναι το που πατάνε τα μήλα των δακτύλων τη χορδή. Όχι πολύ μακριά από το μέσο σημείο επαφής, αλλά ανάλογα με το αν το bent γίνεται προς τα πάνω ή προς τα κάτω, αφήνουμε περισσότερο περιθώριο, διότι τα δάχτυλα γλιστράνε λίγο. Επίσης φέρνουμε τις νότες του δακτυλισμού ενός κομματιού έτσι ώστε το bent να έχει το τρίτο δάχτυλο οδηγό στο τάστο, κατά κανόνα.
