Παραθέτω την μία από τις δύο κριτικές (στο ίδιο περίπου ύφος κινείται κι η άλλη...ίσως αργότερα να την πληκτρολογήσω) που βρίσκονται στο τελευταίο τεύχος του Διφώνου από τον Αλέξη Βάκη:
Η Χάρις Αλεξίου είναι η πιο συγκινητική σύγχρονη Ελληνίδα τραγουδίστρια. Νοιώθω τυχερός που την πρόλαβα σε όλη τη διαδρομή της. Αλλά εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια αυτό που εκπέμπει με αφορά όλο και λιγότερο. Έχει φυσικά απόλυτο δικαίωμα να αλλάξει το προφίλ της και από τη Χαρούλα που όλοι κάποτε αναγνωρίζαμε, να είναι σήμερα ό,τι αυτή θέλει. Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν πως "μας πρόδωσε", μιας και δεν λέει πια τραγούδια σαν κι αυτά με τα οποία τη συνηθίσαμε. Επειδή δηλαδή έχει αποδείξει πόσο καλή είναι στα λαϊκά, δεν είναι υποχρεωμένη να λέει μια ζωή τη Δημητρούλα ή το Όταν Πίνει Μια Γυναίκα. Εξακολουθώ όμως να θυμάμαι πως η φωνή της συνδέθηκε με ανθρώπους και τραγούδια που, για την εποχή τους, κόμισαν το αποκαλυτπικά νέο στην ελληνική μουσική υπόθεση. Η αίσθηση της πρώτης φοράς για το Όλα Σε Θυμίζουν του Μάνου Λοΐζου και του Μανώλη Ρασούλη ή το Νοιώθω Τη Ζωή Να Φεύγει του Νίκου Τάτση και του Ηλία Κατσούλη δεν ξεχνιέται βέβαια.
Έχει την πολυτέλεια να κυκλοφορεί δίσκους όταν αυτή το αποφασίζει. Έφτιαξε και εταιρεία. Αντί όμως για το δέος που περίμενα να με πιάσει με το που θα άκουγα ξανά τη φωνή της, στον τελευταίο της δίσκο βρέθηκα και πάλι μπροστά σε αυτά που οδήγησαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά, όπως έλεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τα καινούρια τραγούδια της Χάρις (αλήθεια, πως είναι η γενική του ονόματος;) Αλεξίου, δεν είναι δυσνόητα...κάθε άλλο. Είναι απλά, χλιαρά και άνευρα, χασάπικα και μπαλάντες κυρίως, μαζί με κάποια στον απόηχο του "μοντέρνου" Δι' Ευχών. Θυμίζουν όμως ανθρακούχο αναψυκτικό που έχει ξεθυμάνει. (Όχι κατ' ανάγκη γιατί κάποια από αυτά επελέγη να τα γράψει ο εμπορικός λαϊκοπόπ συνθέτης Γιώργος Θεοφάνους. Αρκετή συζήτηση επ' αυτού θα γίνει πάντως.) Τα τραγούδια βασίζονται στους "επί του προσωπικού" στίχους, με αρκετούς να τους υπογράφει η ίδια, χωρίς να ξεφεύγει από τα κλισέ (Κρύψε με μες στο παλτό σου / κάνε με κορμί δικό σου / ως την άκρη του μυαλού σου / ως την άκρη του ουρανού σου κλπ). Μα και από τη μουσική πλευρά, τόση διάθεση για το "καινούριο", που να καταλήγει σε τόσο συντηρητικό, προβλέψιμο και "παλαιότατο" εν τέλει άκουσμα, πως να το παραβλέψεις;
Κυρία Αλεξίου, αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σκεφτείτε πως, εκτός από αυτούς που σας κολακεύουν, υπάρχουν κι αυτοί που ενδεχομένως είναι δυσάρεστοι, ίσως γιατί σας αγαπούν και σας εκτιμούν περισσότερο. Και στο όνομα του όποιου Θεού θέλετε, καταθέστε μας κάποτε, επί της ουσίας, τη σοφία που αποκτήσατε όλα αυτά τα ένδοξα χρόνια σας στο τραγούδι!
