Τι κι αν κρυβόσουν τόσα χρόνια.
σε μονοπάτια του μυαλού σου μυστικά,
τι κι αν κατάφερνες να κρύβεις,
ότι σε πλήγωνε πολύ προσεκτικά...
Έλεγες: "είμαι ευτυχισμένος,
δεν νιώθω, δεν πονώ, δεν αγαπώ",
κι ήσουν απλά προστατευμένος
μες στης ψυχής σου το απέραντο κενό...
Κι όταν μια αχτίδα στην ομίχλη,
άστραψε φως μες στο μουντό σου ουρανό,
εσύ ξεκίνησες να φύγεις,
και να γυρίσεις σε έναν κόσμο σκοτεινό...
Είναι αλήθεια από φόβο
που προτιμούσες στο σκοτάδι να κρυφτείς?
Ή είναι πλέον μια συνήθεια
να μην μπορείς την ευτυχία να δεχτείς?
Όποια κι αν είναι η αιτία
για ότι μονάχο σε κρατάει και βουβό,
διώξε από τα μάτια σου τη θλίψη
και ακολούθα την αχτίδα σε έναν κόσμο μαγικό..
Στον Θ.Π.
