Απόλλωνα δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι έχουν γραφτεί, τραγουδηθεί, συντεθεί, κινηματογραφηθεί τα πάντα περί έρωτος. Και διαφωνώ επίσης και στο ότι:
Το νοητικό σπρώξιμο θα έρθει όταν η συναισθηματική φόρτιση δεν είναι πλέον τόσο έντονα καταλυτική
Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Δεν ξέρω αν γράφεις, εγώ έχει τύχει να γράψω μια δεκάδα ποιήματα, που κάποια έγιναν στίχοι στην πορεία. Είναι πολύ εγωπαθές να φέρνεις ως παράδειγμα στους άλλους τον εαυτό σου, αλλά μακάρι να ήξερα τι αισθάνονται τα υπόλοιπα μέλη ενώ γράφουν. Σίγουρα θα χρησιμοποιούσα ως παράδειγμα ένα από εκείνα. Επί του θέματος...
Σε μια στιγμή πολύ έντονης συναισθηματικής φόρτισης και ενώ μου έλειπε αφάνταστα ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, έγραψα ένα ποίημα που λεγόταν
"Τα πιο όμορφα τραγούδια" .
Δεν βλέπουμε το αν μας αρέσει το αποτέλεσμα ή όχι. Το θέμα είναι ότι προσπάθησα να το πάω ένα βήμα παραπέρα από το
"Μου λείπεις και βασανίζομαι
παίρνω την κιθάρα μου και σου τραγουδώ
και πάνω εκεί που απελπίζομαι
χτυπάει η πόρτα και είσαι εδώ"
Το νόημα του ποιήματος είναι αυτό που αναφέρεται στο τετράστιχο. Αυτό θα έγραφα στο ημερολόγιό μου, αν κρατούσα. Εφόσον όμως ήθελα να γράψω κάτι ΠΟΙΗΤΙΚΟ για να εκτονώσω τον πόνο μου και ήθελα αυτό να είναι ξεχωριστό και ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ (άρα εν προκειμένω όλα τα τραγούδια περί έλλειψης και πεθυμιάς δεν έχουν γραφτεί ακόμα, εκτός και αν το δικό μου ήταν το τελευταίο εναπομείναν!), έκατσα και το εμπλούτισα.
Προσωπικά -και πιστεύω και άλλοι-, τις στιγμές τις φορτισμένες είναι που γράφω πιο σύνθετα, γιατί το ζω, το έχω παρόν το πρόβλημα, μπροστά μου. Εκείνος ο πλούτος συναισθημάτων είναι που σε οδηγεί να βγάλεις πρωτότυπα και ανεπανάληπτα λόγια στο χαρτί. Μπορεί να γράψεις και ξερά τι σου συμβαίνει. Αλλά αυτό δε θα διέφερε πολύ από ένα άρθρο εφημερίδας έτσι δεν είναι; Εφόσον μιλάμε για ποίηση ή στιχουργική όλα αυτά.
