Το πρόσωπο μου αφήνεται
στο χέρι του ανέμου
μια φρέσκια πνοή του,
θαρρεί την ασκήμια μου θα διώξει
Φανήκαμε ανάξιοι
Τη ζωή αφήσαμε
στην πρώτη της στροφή
Κι ας βλέπαμε τις ομορφιές
στου δρόμου το κατόπι
Ενας κυκλος έκλεισε
κι αφησε τα σημάδια του ανεξίτηλα
στις πονηρές ψυχές μας
Η σκεψεις μου χύνονται άδικα
σε λέξεις μουντές, κοινότυπες
δακρυα μου γίνονται...
