Κρατησα δυο στάλες στην παλάμη μου
ενθύμιο βροχής του φθινοπώρου
Τρεμαμενο το ειδωλο μου μέσα τους
φλόγα απο κερί που αργοσβήνει
Εδωσα μια βουτια παιδικη
με το κεφαλι
Δύσκολη η κουβέντα με το χτες
κόβει τους δεσμούς σου με το αύριο
Στην ακρη σε πετά, νεκρό σκυλι
Στο σήμερα αφήνομαι και πάλι
πατέρα μου,
Ευγνωμων για κάθε αίματος ρανίδα
για κάθε πόνο για κάθε αμαρτία
Τινάζω απ τα χέρια μου τις στάλες
τα στεγνωνω με πανί
και συνεχιζω...
