Αυτοσαρκασμός
Λέξεις βαλμένες στη σειρά, πλεγμένες μεταξύ τους…
Βάλε και μια παρήχηση του “σ” κατά προτίμηση,
( έτσι, να δείχνει ταραχή και πόνο στην “ψυχή” τους…)
ρίξε και πέντε “πιότερα”, δυο τρία “αλαργινά”
κι ανάλογα το θέμα σου “άτια”, “ιαχές”, “συθέμελα”…
Κι είσαι ο νέος ποιητής ( αλλά τι ήθελες να πεις? )
κι όλα καλά κι ανέμελα…
Άντε να βρεις και ορισμό, “ξεσκόνισε τα είδωλα”
και θα σου πρότεινα γι’ αυτό,
της πέννας να πάρεις το φτερό
χρήσιμο κάπου να φανεί…
Κι αν δεν μπορείς να εκφραστείς άντε καλέ, μη σκοτιστείς,
τρεις κούφιες λέξεις στη σειρά,
μα τι ευφράδεια, βρε παιδιά !
Κι άντε στη δεύτερη στροφή…
Έτσι τα λεν οι “ποιητές” κι οι γνώμες τους αποδεκτές
και λιγοστό το ψάξιμο…
μα αν κάτσεις να καλοσκεφτείς, τότε - τρομάρα τους – θα δεις
της άγνοιας το “φτιάξιμο”…
Για να γραφτεί ένα ποίημα, χρειάζεται διάθεση,
συναίσθημα και στοχασμός…
Είναι ψυχής κατάθεση…
Λογάκια λίγα και καλά, τα καθημερινά σου…
που να μπορεί να τ’ ανθιστεί
κι η αγράμματη γιαγιά σου…
Δεν είν’ τα λόγια τα ηχηρά που φτιάχνουν ένα ποίημα
Αλλά τα λόγια που γερά δεμένα είναι σε “νήμα”…
( αλλιώς, πάρ’ το “ταλέντο” σου και σκάψε ένα “μνήμα”…
Σε μένα και σ’ άλλους φευγάτους…έτσι, απλά για να μην
ξεχνιόμαστε και λοξοδρομούμε στα καλά καθούμενα…
..........
.........
