Παράξενη βόλτα

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Βόλτα στο γκρίζο απόμακρο
σε ένα τυφλό παρόν
ανενεργή μου αίσθηση
ανύπαρκτη ελπίδα

γυρίζω πίσω άπραγος
κοιτάω στο παρελθόν
μα αυτό μεταμορφώνεται
σε ατέλειωτη παγίδα

με ό,τι μου απέμεινε
από υλικό ψυχής
συνέχισα το δρόμο μου
σε άγνωστη πορεία

σε διάσταση εναλλαχτική
αρχέγονης ευχής
απόθεσα το χρόνο μου
σε ά'υ'λη ευκαιρία

εξα'υ'λομένη μου τροχιά
στου ονείρου μου το πλάνο
άχρονης λάμψης άστρο μου
όμορφη διαδρομή

οριοθετώ τη βόλτα μου
ολοταχώς για επάνω
μα δεν αγγίζω τίποτα
μονάχα τη στιγμή.

[papous]

Όμορφη βόλτα, την έχω κάνει κι εγώ μεχρις ένα σημείο.

Εξήγησέ μου όμως: Πως γίνεται να αγγίζεις την στιγμή σ' ένα τυφλό παρόν με ανενεργές αισθήσεις?

[Lo.Lee.Ta]

Παππού γιατί μέχρις ένα σημείο ? ? το έζησες από αρχή μέχρι τέλος ή από αρχή μέχρι θάνατο ? 

Σε κάθε ποίημα, υπάρχει η φαντασία και η πραγματικότητα όπως και στη ζωή.
Έτσι στη πραγματικότητα, ανενεργές αισθήσεις είναι το ΦΥΤΟ ίσως και ο νεκρός.
Στην φαντασία, ανενεργές αισθήσεις, ένα αίσθημα πως γκρεμίστηκε ο κόσμος σου, αυτό που κάποιος θα μπορούσε να αποκαλέσει ζωντανός-νεκρός.

Τώρα καποιος φιλόσοφος θα πρέπει να μας λύσει το πρόβλημα, ποια θα είναι η ισορροπία ανάμεσα στη φαντασία μας και τη πραγματικότητά μας.Κατά πόσο θα ζούμε πεζά ή ποιητικά!

[papous]

Χολιδόχε, προσπάθησε να καταλάβεις όχι μόνο υπό το πρίσμα των δικών σου πρακτικών αλλά μπαίνοντας και στην θέση του άλλου.

Ο Χωριάτης περιγράφει με πραγματικά όμορφο τρόπο την πορεία προς την έμπνευση, οπότε όποιος έχει εμπνευστεί έχει κάνει αυτήν την βόλτα. Η έμπνευση όμως δεν ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας αλλά της πραγματικότητας, είναι η πραγματικότητα ενός "ποιητή". Όπου ποιητής όχι μόνο αυτός που γράφει στίχους αλλά ο καθένας που "ανακαλύπτει" κρυμένα στοιχεία πραγματικότητας. (Σχήμα οξύμωρον το "ανακαλύπτω κρυμένα"?)
Για τον ποιητή δεν υφίσταται αυτός ο διαχωρισμός, αυτό το δίπολο, που αναφέρεις (πεζά-ποιητικά), κι αυτό είναι το διακριτικό του σημείο.

Καλό βέβαια θα ήταν να εξηγήσεις τι εννοείς όταν λες: Φαντασία.

[Lo.Lee.Ta]

Αγαπητέ παππού, ακόμη και η έμπνευσης, έχει ένα προσωρινό τέλος που νιώθω ανενεργός και βλέπω τυφλά το παρόν και ξαφνικά νά σου ξανάρχεται! (φανταστικό τέλος -ποιητικός θάνατος)
Μπορεί όμως και να έχει ένα πραγματικό θάνατο, ένα πραγματικό τέλος που απο εκεί και πέρα ή θα πούμε δεν γνωρίζουμε τι γίνεται μετά, ή ότι παίζει χώμα και σκουλήκια.

Σίγουρα χρησιμοποιώ τις δικές μου πρακτικές, προσπαθώντας να μπω στη θέση του άλλου. Για να μπω όμως στη θέση του άλλου, πρέπει να μου εξηγήσει ο ίδιος. Εξηγώντας μου λοιπόν εσύ, εγώ μπήκα στη δική σου τη θέση και όχι στη θέση του χωριάτη.

Τη φαντασία και τη πραγματικότητα που θεωρώ θα την αντιληφθείς στο πως χώρισα τους 2 θάνατους.

Πολλοί ποιητές γράφουνε, έπαψα να ζω, αλλά ζούνε. Έπαψα να νιώθω αλλά νιώθουνε. Έπαψα να έχω ελπίδα αλλά έχουνε. Είναι ακριβώς αυτό που ρωτάς και εσύ. "Εξήγησέ μου όμως: Πως γίνεται να αγγίζεις την στιγμή σ' ένα τυφλό παρόν με ανενεργές αισθήσεις?"
Στην ποίηση λοιπόν όλα γίνονται. Εξού και ο ζωντανός νεκρός.

Στην πραγματικότητα όμως. Ο νεκρός είναι νεκρός.
Τώρα τι είναι νεκρός, δεν ξέρω, όποιος ξέρει, ποιητής ή όχι ας μου κάνει explain.

[kuiper]

Ποιητικότατο. Εύγε.
Τώρα γιατί το βάφτισες ``Παράξενη βόλτα`` δεν ξέρω.
Παράξενη όμως μάλλον δεν είναι.

[papous]

Βρε Χολιδόχε, δεν έχει τύχει ποτέ να μπεις στην θέση του άλλου, να τον κατανοήσεις, να τον καταλάβεις, χωρίς να σου εξηγήσει? Απλά κοιτώντας τα μάτια του? Απλά αφουγκραζόμενος την σιωπή του?

Σε πείραξε το ερώτημά μου? Μα θα έπρεπε να ξέρεις πως στα περισσότερα πρωτότυπα αυθεντικά ερωτήματα οι απαντήσεις δίνονται μόνο στον χώρο της εμπνεύσεως, του φωτισμού, της ενόρασης.
Πολλές φορές δεν κάνουμε ερωτήματα για να πάρουμε απάντηση, αλλά για να βοηθηθούμε και να βοηθήσουμε. Οι λύσεις βρίσκονται άπλετα φωτισμένες πίσω από τις σωστά διατυπωμένες ερωτήσεις. Ο κόσμος δεν απαρτίζεται από απαντήσεις αλλά από ερωτήματα.

Δεν αντέχουν όλοι τα ερωτήματα, γι' αυτόν τον λόγο επιλέγω σε ποιόν θα τα θέσω. Ο Χωριάτης είναι ένας από αυτούς που τα αντέχουν και τα επιζητούν.

Χοληδόχε μου, η απώλεια αισθημάτων, η συναίσθηση της ανυπαρξίας, του άχρονου χώρου, δεν σηματοδοτεί το τέλος της έμπνευσης. Είναι η έμπνευση.

[Lo.Lee.Ta]

Πρώτα από όλα παππού να μπω στην θέση του άλλου χωρίς να μου εξηγήσει, δεν παίζει σε εμένα.
Τώρα να πάρω μια τζούρα από τη θέση του ναι μου έχει συμβεί.
Επίσης πιστεύω ότι ακόμη και να μου εξηγήσει πάλι μια τζούρα θα πάρω από όσα αισθάνεται, απλά θα είναι μεγαλύτερη τζούρα από το να μην μου εξηγήσει.

Δεν με πειράζει, κανένα ερώτημα σου! Ίσα ίσα χαίρομαι με όσα ρωτάς γιατί σε πάω.
Εγώ πάλι όταν ερωτώ, ερωτώ για να πάρω απάντηση, αν όχι λύση, άλλωστε την λύση μαρέσει να την δίνω εγώ στο τέλος αφού συλλογιστώ και τις διάφορες απαντήσεις που πήρα.

Τα ερωτήματα, είναι my best! εγώ ερωτησάκιας είμαι!

Τώρα όλα αυτά που λες, η απώλεια αισθημάτων, η συναίσθηση της ανυπαρξίας, του άχρονου χώρου τα βάζω στο κουτάκι, φαντασία.

[papous]

Σε ποιανού το φανταστικό κουτάκι Χολιδόχε? Στο δικό μου ή στο δικό σου?
Επιμένω πάντως ότι θα πρέπει να φανερώσεις ότι βάζεις μέσα στο κουτάκι σου κυρίως σταθεροποιώντας τις απόψεις σου.

Μη μου λες ότι με πας διότι μου θυμίζεις τον συγχωρεμένο.

Προφανώς δεν έχεις ερωτευθεί ποτέ. Όταν γίνει θα καταλάβεις.

Όσον αφορά την έμπνευση (και κλείνω εδώ το θέμα), θα σου αναφέρω ένα παραμύθι για να καταλάβεις:

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν σ' ένα πλανήτη οι Σκοτεινοί. Αυτοί είχαν ονομαστεί έτσι διότι ο πλανήτης ήταν σκοτεινός. Ο ήλιος δεν έβγαινε ποτέ, κι έτσι δεν έβλεπαν για να κάνουν τις δουλειές τους, τις έκαναν όλες ψηλαφητά. Δεν είχε δει ποτέ ο ένας τον άλλον, δεν είχαν δει το περιβάλλον τους. Παρόλα αυτά τα καταφέρναν πολύ καλά. Καταφέραν και είχαν εξελιχθεί αρκετά, περισσότερο απ' ότι θα περίμενε κανείς.

Κάποτε ένα ζευγάρι γέννησε ένα παιδί, το οποίο όταν μεγάλωσε κατάλαβε ότι δεν ήταν όπως οι γονείς του. Μπορούσε να καταλάβει από μακρυά ότι ερχόταν κάποιος, μπορούσε να κυνηγήσει καλύτερα, μπορούσε να τρέχει γρηγορότερα χωρίς να σουντουφλάει στις πέτρες.
Κι όλα αυτά τα κατάφερνε γιατί έβλεπε.... Έβλεπε ήλιο, φως, χρώματα, περιγράματα. Ο πλανήτης του δεν ήταν σκοτεινός!

Προσπάθησε να το εξηγήσει στους φίλους του και στους δικούς του. Τα λόγια του όμως ήταν ακατανόητα γιαυτούς. Πως θα καταλάβαινε ένας τυφλός (που φαντάζομαι ότι καταλάβατε πως ήταν οι Σκοτενοί) τι είναι χρώμα? Τι είναι περίγραμμα, και πως γίνεται να το βλέπεις από μακρυά?
Στην αρχή τον κοιτούσαν με συμπάθεια, σαν κάποιον αδικημένο από την φύση, αργότερα όμως τον μόχθησαν πολλοί διότι πίστεψαν ότι θεωρούσε τον εαυτό του καλύτερο απ' αυτούς και μάλιστα αναίτια. Βγάλαν μια απόφαση ότι όλα αυτά που έλεγε ήταν φανταστικά, και έκλεισαν εκεί το θέμα.

Όλα όμως άλλαξαν όταν γνώρισε έναν άλλον Σκοτεινό που έβλεπε κι αυτός αλλά το έκρυβε από φόβο.....
Αλλά αυτά θα τα πούμε στο επόμενο παραμύθι!

[Lo.Lee.Ta]

Στο δικό μου κουτάκι αγαπητέ.

Το ότι σου θυμίζω τον συγχωρεμένο, είναι αρνητικό, θετικό ή ουδέτερο, γελάς, συγκινήσε ?

Προφανώς για σένα, καταλαβαίνει, όποιος έχει ερωτευθεί έστω μία φορά.
Προφανώς εσύ, πριν ερωτευτείς, δεν καταλάβαινες.

Μιας λοιπόν και έχω ερωτευτεί, αλλά όχι με τον δικό σου τρόπο...
Δεν υπάρχει απώλεια συναισθημάτων, τα συναισθήματα εξακολουθούν και υπάρχουν μέσα μου, δόξα το θεό, τα συναισθήμάτά μου, δεν πέθαναν.
Συναίσθησης την ανυπαρξίας, δεν υπάρχει, μιας και δεν γνωρίζω τι σημαίνει ανυπαρξία. Είναι μια λέξη που σηματοδοτεί την Αγνοιά μου για μία κατάσταση. Μιαν άγνοια όπως αυτή για το τι είναι γέννηση και τι είναι θάνατος.
Σαν άχρονο χώρο, θα μπορούσα να σκεφτώ ένα χώρο, χωρίς μεταβολές. Εμένα ο χώρος τριγύρω μου διαρκώς μεταβάλλεται. Σαν άχρονο χώρο θα μπορούσα να σκεφτώ έναν χώρο που συνεχώς μεταβάλλεται ανεξάρτητα με τον χρόνο, μα τούτο δεν χρειάζεται να ερωτευτώ για να το βιώσω, αρκεί να πετάξω το ρολόι και να ζω μεταβαλλόμενος μέσα στις μεταβολές.

Και όλα τούτα πολύ θα ήθελα να έχω την ευκαιρία, να δω έναν άνθρωπο να τα βιώνει ερωτευμένος.
Ιδιαίτερα, έαν το ταίρι του, ήτανε ζωντανό και ζούσε την ζωή χώρια του, γιατι για κάποιο λόγο "έπρεπε" να είναι χώρια του και τούτος ο λόγος, δεν ήταν ο θάνατος.

Όσο για το παραμύθι σου, είναι όμορφο αλλά το δικό μου λέει άλλα.

......Στο δικό μου λοιπόν παραμύθι, τα λόγια του ήτανε ακατανόητα γι αυτούς. Πως θα μπορούσε ένας τυφλός να βιώσει το χρώμα ? Ακόμη και αν υπήρχε τρόπος να καταλάβουν θεωρητικά και φανταστικά, πως θα μπορούσαν να το βιώσουν ? Στην αρχή τον άκουγαν με περιέργεια, μετά με θαυμασμό! από τα όσα έκανε κατάλαβαν ότι είχε ένα ιδιαίτερα όμορφο χάρισμα, που ξεπέρναγε ακόμη και τον πιο δυνατό σκοτεινό! Βγάλαν λοιπόν μία απόφαση, ότι όλα αυτά που εκείνοι φαντάζοταν, το παιδί μπορούσε να τα κάνει πραγματικότητα! Τον κάναν λοιπόν βασιλιά τους!

Τότε εμφανίστηκαν και κάποιοι άλλοι σκοτεινοί! οι οποίοι ακριβώς φοβόντουσαν να φανερώσουν ότι και αυτοί έβλεπαν!Σιγά σιγά λοιπόν "τα παιδιά" έκαναν μαθήματα σε ένα κλάσμα σκοτεινών και ξεκίνησαν να καταλαβαίνουν κάποια πράματα. Αν και δεν έβλεπαν το χρώμα, ζούσαν πολύ αρμονικά με "τα παιδιά" και έπαιρναν ζώη και φως από αυτό.

Ένα άλλο μέρος όμως από φοβισμένους σκοτεινούς που έβλεπαν, δεν φανερώθηκαν ποτέ. Γιατί ακόμη και αν έγινε Βασιλιάς ένας από το είδος τους, ποτέ δεν πιστέψαν στον εαυτό τους, ποτέ δεν πίστεψαν πως η ιδιαιτερότητα τους ήταν για το καλό τους και απόμειναν να κάνουν παρέα με τον φόβο τους.Αυτό το κλάσμα φοβισμένων σκοτεινών απέμεινε να ζει αρμονικά με ένα άλλο κλάσμα σκοτεινών που ποτέ δεν αποδέχτηκαν "τα παιδιά" παρόλες τις αποδείξεις μιας καλύτερης ζωής.

Και έτσι έκλεισε το θέμα.

[papous]

Πολύ καλή, Χολιδόχε, η συνέχεια του παραμυθιού. Σχεδόν ταυτόσιμη με την δική μου. Άρα υπάρχει ταύτιση? Με κατάλαβες χωρίς να σου εξηγήσω?
Μια διόρθωση μόνο: Το παιδί δεν "κάνει" τίποτα, απλά περιγράφει αυτά που βλέπει. Δεν δημιούργησε το ίδιο τις εικόνες, την κίνηση, το φως, τα αντιλαμβάνεται μόνο, με διαφορετικό τρόπο.

Κανείς δεν διαφωνεί, νομίζω, ότι οι λέξεις είναι το περίγραμα μερών του λόγου. Δεν σηματοδοτούν όμως την άγνοια του περιεχομένου τους - η οποία υπάρχει, κανείς δεν αντιλέγει σε αυτό - αλλά την προσπάθεια για την γνώση του.
Για δώσω ένα παράδειγμα. Σαν να χαρτογραφείς την επιφάνεια ενός μακρυνού πλανήτη, τόσο μακρυνού που δεν υπάρχει περίπτωση να τον επισκεφτείς και τόσο κοντινού ώστε να μπορείς να τον βλέπεις. Κάθε φορά που βελτιώνεις τα όργανα παρατήρησης βελτιώνεις και την γνώση που έχεις για την χαρτογραφούμενη περιοχή, γνωρίζοντας όμως πως πάντα θα έχεις άγνοια για την πλήρη εικόνα του. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να παραιτηθείς από την προσπάθεια.

Σαφώς και ζούμε μεταβαλλόμενοι, αλλά αποκλείεις την πιθανότητα να μπορείς με κάποιο μέσο να αντιληφθείς την παρουσία ενός άχρονου χώρου?

[Lo.Lee.Ta]

Παππού, ωραίο είναι να καταλαβαίνεις κάποιον χωρίς να σου εξηγεί. Μα εγώ είμαι τέτοιος άνθρωπος που πάντα θέλει εξηγήσεις. Θέλω εξηγήσεις από τον δημιουργό. Θέλω την δικιά του την εξήγηση. Όποια και να είναι αυτή, αρκεί να είναι η ειλικρίνειά του. Μου αρκεί ακόμη και η ειλικρίνεια, πως δεν θέλει να εξηγήσει.

Το παιδί που λέω εγώ ότι "κάνει" εννόω, ότι τα όσα κάνανε οι άλλοι ως τυφλοί, εκείνος μπορούσε να τα κάνει καλύτερα, ως μη τυφλός. Ακριβώς διότι αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Αν και η ίδια η πραγματικότητα μας έχει δείξει, πως πολλές φορές ένας τυφλός, αντιλαμβάνεται γρηγορότερα κάποια πράγματα και καλύτερα, χωρίς να χρειάζεται να ψηλαφήσει. Πάντως είτε ψηλαφητά, είτε με αισθήσεις που ξεπερνούν αυτή τη μέθοδο, η αλήθεια είναι μία.Γι αυτό και εγώ ζητώ, εξηγήσεις και συνεργασιά, είτε με τυφλούς είτε με "παιδιά". Δεν με ενδιαφέρει τόσο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται....όσο τι αντιλαμβάνονται. Ποιά είναι η αλήθεια τους και να την επικοινωνούν με ειλικρίνεια.

"Yπάρχει κάτι ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια;"."Τι είναι αυτό;"."Το να’χεις ορθή γνώμη χωρίς να μπορείς να δώσεις λόγο." (Διοτίμα)

Δεν νομίζω να χρειάζεται κάποιο μέσο για την αντίληψη ενός άχρονου χώρου, το μόνο που χρειάζεται είναι να πετάξεις το ρολόι. 'Εχουν τα μικρά παιδιά αντίληψη του χρόνου ? Μεταβαλλόμενα μέσα στις μεταβολές και όχι μέσα στο χρόνο.

[papous]

Μα, καλέ μου Χολιδόχε, ο χρόνος είναι αυτές οι μεταβολές μας και όχι το ρολόι. Το ρολόι απλά καθιστά τον χρόνο μετρήσιμο. Και η μέτρηση είναι που βασίζεται σε συμβάσεις. Δεν θα άλλαζε τον χρόνο της ζωής σου αν μετρούσες την ημέρα με 30 ώρες και όχι με 24! Ούτε αν το δευτερόλεπτο δεν ήταν η μεταβολή ενός χαλαζιακού κρυστάλου και ήταν η μεταβολή ενός κοματιού σίδερου σε προκαθορισμένες συνθήκες.
Τα μικρά παιδιά σίγουρα δεν κατανοούν το ρολόι διότι χρειάζεται κάποια ωριμότητα για να κατανοήσεις την μέτρηση. Όπως επίσης χρειάζεται και κάποια ωριμότητα για να καταφέρνεις να διαχωρίσεις την ουσία του μετρούμενου μεγέθους από την ίδια την μέτρηση.

Επειδή βέβαια η επικοινωνία μας βασίζεται σε συμβάσεις τότε για να καταλάβεις κάποιον διαμέσου του λόγου χρειάζεται όχι μόνο ειλικρίνεια αλλά και σταθερότητα. Σταθεροποίηση των απόψεών μας. Αλλοιώς μόνο σοβαρός συζητητής δεν μπορεί να νοηθεί κανείς.

Για παράδειγμα, πως είναι δυνατόν να είναι τόσο απλό να αντιληφθείς έναν άχρονο χώρο και συγχρόνως....

Τώρα όλα αυτά που λες, η απώλεια αισθημάτων, η συναίσθηση της ανυπαρξίας, του άχρονου χώρου τα βάζω στο κουτάκι, φαντασία.

[Lo.Lee.Ta]

Αγαπητέ παππού, ο χρόνος είναι το ρολόι και όχι οι μεταβολές. Διότι οι μεταβολές δεν είναι σταθέρες παντού και δεν έχουν την ίδια διάρκεια παντού. Άλλωστε η ημέρα και το σκοτάδι δεν είναι παντού 24 ώρες. Τα παιδιά δεν κατανοούν την μέτρηση διότι κανένας δεν τους έβαλε στο κεφαλάκι τους την έννοια του χρόνου.Έτσι τα παιδάκια λειτουργούνε βάση της φαντασίας τους και όχι της επιβληθείσας πραγματικότητας των μεγάλων για πρακτικούς λόγους.


Είναι τόσο απλό να αντιληφθώ έναν άχρονο χρόνο, διότί μπορώ να φανταστώ ένα παιδί, να μεγαλώνει στον κόσμο μας και να ζει καθημερινά σε αυτόν μέχρι να πεθάνει, χωρίς να του εξηγηθεί ποτέ αυτή η έννοια ώστε να την χρησιμοποιήσει. Σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

[papous]

Αγαπητέ μου Χολιδόχε, λυπάμαι που θα σε λυπήσω και θα σου χαλάσω την σταθερή σου εικόνα για τον κόσμο. Η ονομαζόμενη χρονική διάρκεια είναι αυτή καθ' αυτή η μεταβολή ενεργειακού επιπέδου. Για να καταλάβεις, θα χρειαστείς την αντίδραση των ίδιων μορίων ΑΤΡ για να βγάλεις μια φαντασιωτική εικόνα του κόσμου είτε βρίσκεσαι στο σπίτι σου είτε οπουδήποτε αλλού. Ακόμα και το ρολόι που αναφέρεις ως την ουσία του χρόνου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, κατά τρόπο αντιληπτό και μετρήσιμο, της μεταβολής της δυναμικής ενέργειας ενός ελατηρίου σε σταθερές συνθήκες (για τον αρχέγονο τύπο ρολογιού).
Όταν βέβαια βλέπεις το ρολόι να κινεί τους δείκτες του μπερδεύεις τα χρονικά διαστήματα, τουτέστιν τις απεικονίσεις, με τον ίδιο τον χρόνο, τουτέστιν την μεταβολή ενέργειας. Είναι δε απολύτως φυσικό, διότι η φαντασία, όσο αποδοτική κι αν είναι, δεν έχει την ικανότητα να εισέλθει κάτω από την επιφάνεια και να δει την πραγματικότητα. Η φαντασία μπορεί να αντιγράψει αλλά δεν μπορεί να αποκαλύψει.

Είναι απολύτως φανερό ότι δεν έχεις καμμία επαφή με παιδιά. Θεωρείς ότι τα παιδιά αδυνατούν να αντιληφθούν την εναλλαγή μέρας και νύχτας? Τον παλμό των κυμάτων της θάλασσας? Την ανάπτυξη ενός φυτού? Δεν μπορούν να αντιληφθούν τις ενεργειακές μεταβολές? Το ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν την δικιά σου ερμηνεία για τον χρόνο (την ταύτιση δηλ του χρόνου με την μέτρησή του) δεν σημαίνει ότι δεν τον αντιλαμβάνονται, έτσι δεν είναι? Σου προτείνω όμως να έρθεις σε επαφή, μην μείνεις σε μια φαντασιωτική άποψη για την παιδική ηλικία. Μαθαίνεις πολλά απ' τα παιδιά, πολύ περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι!

Το να απαντάς στο ερώτημα: Τι είναι χρόνος? με το: Χρόνος είναι η μέτρηση του χρόνου, είναι το ίδιο με το να απαντάς στο ερώτημα: Τι είναι διάστημα? με το: Διάστημα είναι η μέτρηση του διαστήματος ή Ενέργεια είναι όταν ενεργήσε ή Μουσική είναι όταν μουσικώνεσαι....

Εν κατακλείδι, δεν είναι καθόλου εύκολη η αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Απαιτεί γερά νεύρα, βοήθεια και αυτοέλεγχο, αλλιώς μπορεί να βρεθεί κανείς προ εκπλήξεων. Είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις το χάος χωρίς να ζαλιστείς. Καμμιά φορά είναι καλύτερα να μείνει κανένας σ' ένα φαντασιωτικό κόσμο, ένα κακέκτυπο αντίγραφο. Μην τον προτείνει όμως και σαν την μόνη λύση, είναι απλά η λύση των δειλών!

[Lo.Lee.Ta]

Αγαπητέ παππού την αντιληψή μου, σε όλα όσα λες, την έγραψα προηγουμένος.
Ο χρόνος είναι το ρολόι και όχι οι μεταβολές.
Έαν ζούμε με τις μεταβολές και μόνο, ο χρόνος είναι άχρονος, δεν το κάνουμε όμως, εξού και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας περί άχρονου χρόνου.
Όσο για τα παιδιά, έχουν τόσο μεγάλη φαντασία, που έαν θέλουν μέσα στη νύχτα, να καρφώσουν έναν ήλιο, δεν θα ρωτήσουνε, κανέναν.Μπορεί να μην έχω πείρα με τα παιδιά, αλλά η φαντασία τους, ξεπερνά αυτή της νύχτας και της μέρας που αναπλάθουν εδώ και χρόνια οι μεγάλοι για πρακτικούς λόγους.
Η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, απαιτεί φαντασία. Αν έχεις φαντασία, το χάος σε ζαλίζει ως ένα ενδεχόμενο.

Δειλό χαρακτηρίζω, όποιον αναπτύσσει θεωρίες, που δεν αγωνίζεται να τις ζει έμπρακτα, είτε ζώντας σε ένα αντίγραφο, είτε στο πραγματικό κόσμο και οι ανθρώπινες αδυναμίες, πάντοτε δεκτές. Καθένας, με την αλήθεια του και το έργο του.




 

[papous]

Ο χρόνος είναι το ρολόι και όχι οι μεταβολές.
Έαν ζούμε με τις μεταβολές και μόνο, ο χρόνος είναι άχρονος, δεν το κάνουμε όμως, εξού και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας περί άχρονου χρόνου.

Και δεν το λες τόσα ποστ και ξοδεύουμε τσάμπα τον χώρο του φόρουμ? Τώρα είδα το Φως το Αληθινό!

Αφού  χρόνος = ρολόι τότε:
ά-χρονος χρόνος = α-ρόλογο ρολόι, τουτέστιν ένα ρολόι χωρίς ρολόι! Πες το ευλογημένε επιτέλους.....   "Όταν το ωρολόγιον δεν φοράει ωρολόγιον τότε ο χρόνος είναι άχρονος"   

Τι μπλέκεις τα παιδιά στην μέση?

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Η πραγματικότητα είναι το παρόν και το παρελθόν ενώ η εναλλακτική διάσταση
ανήκει στην σφαίρα του μεταφυσικού. Η ''παράξενη'' μου βόλτα λοιπόν περνάει
από την ας πούμε φανταστική πραγματικότητα σε μια μεταφυσικό μέλλον.
Το ''τυφλό παρόν'' υποδηλώνει το άγνωστο. Το ''αγγίζω τη στιγμή'' έχει να κάνει
με το πέρασμα στην φανταστική διάσταση σαν συνέχεια από το πέρασμα στις ''πραγματικές διαστάσεις.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια