Αχ.....
τι να το κάνεις, το μέλλον και το Χθες
όταν σε καίει το τώρα.
Τι να τον κάνεις το κουβά
κοιτώντας πίσω και μπροστά
όταν σου λείπει, μεσ΄την μπόρα.
Και αν οι συγνώμες πολλοστές
οι τρύπες απ τι σφαίρες ανοιχτές
να ουρλιάζεις, να πονάνε
2 φορές , χίλιες φορές
όσες και να το πουν,
είναι λίγες
γι αυτούς που αγαπάνε.
Το σταγονόμετρο και αυτό, λίγο,
απ του, τον ορισμό
μικρές σταγόνες
για όσους, κόκκους αμμουδιάς
με μίαν όψη μονομιάς μοιάζουν αιώνες.
Κι είναι τα γέλια, δάκρυα,
πίκρες κρυμμένες
μαυροφορούσες κοπελιές, κοιτώντας μονίμως χαμηλά
με ζόρι, κατάλευκα ντυμένες.
Μόνο το βλέμμα και η ευχή
σαν προσευχή, στα αιθέρια πετάνε,
ως να προσγειωθούν στη γη
τ΄άνθρώπου τα καθημερινά
αφ υψηλού τσαλαπατάνε
Και είναι η στιγμή ένα λεπτό
σαν λεπιδότεπτερου ζωή που σκότωσε ένα χέρι
και ήταν τετάρτη καθημερινής
ή πέμπτη μεσημέρι ?
Συγνώμες,γνώμες και ταξί
ποιο να καλέσω ??
Σε μια φωνή απατηλή, θα στήσω αδριάντα φοβερό
απ την ακρόπολη σαν πέσω
Να ναι οι χαρές , όσα δεν έζησα
και όσα της λύπης όνειρα,αγκάθια
για να ξορκίσω την ζωή
και όσα μου μείναν στη ψυχή, σαν κατακάθια
Όσο θα ψάχνεις στο επιπλέον τα ατού
και όσα σε μένα δε βρήκες γεμάτη για να νιώσεις
τόσο οι αναμνήσεις μου για σε
θά είναι τα όλα σου
που έφταναν και περίσσευαν
για να με αποτελειώσεις
Είναι το καινούριο, υποκοτάστατο γλυκό
ηθοποιός στου παρελθόντος ρόλος
αν το κορμί μου ξενυχτά σκληρά, ηδονικά, αλλού
δικός σου είμαι όλος.
Γιατί ο Λάμπρος.....γράφει για τον έρωτα σκληρά και όσα γράφω εγώ είναι παράτερα,
είναι μια λέξη σε ένα ποίημά του.
Αφιερωμένο λοιπόν, στη λέξη νιώθω, στη συγκεκριμένη , του Λάμπρου..
Επιτρεπτό να σχολιαστεί μόνο από το Λάμπρο, γιατί κάθε άλλος θα φανεί τόσο παράτερος όσο και οι στίχοι μου.
