γελα ο.....φιλος καν τι μη γελοιον ει.
Άουτς, χτύπημα κάτω από τη μέση… (btw man όταν κάνεις κάτι copy/paste mottos τσέκαρε τους τόνους, το παθαίνω και ‘γω ξέρεις συνέχεια μιας και είμαι σκράπας στην ορθογραφία
Τώρα για την συγκεκριμένη τοποθέτηση θα σου έλεγα –αν έχεις χρόνο- να ψάξεις στο net για ένα άρθρο του Rob Nicholson (αν δεν κάνω λάθος στο bass guitar magazine) σχετικά με την σπουδαιότητα της εικόνας στην μουσική. Επ΄ουδενί δεν σου λέω να λάβεις τα λόγια ενός τρίτου ανθρώπου ως αυθεντία (και φυσικά δεν εννοώ τον εαυτό μου αλλά έναν επαγγελματία). Απλά παραθέτω μια επιπλέον άποψη (με την οποία συμφωνώ) για το πώς η εικόνα έχει μείζων σημασία και πως δεν μπορείς να την αφήσεις έξω από το γενικότερο πλαίσιο της μουσικής.
Τώρα με όλο το θάρρος JP.M από πού συμπέρανες ότι είμαι «μέταλλο»; Αν εννοείς πως μου αρέσει το μέταλ είσαι απόλυτα σωστός, αλλά «μέταλλο»; - πίστεψε με πως ο βίος που διάγω κάθε άλλο παρά «μέταλ» είναι. Πιστεύω πως μόνο οι ρομαντικοί, οι τρελοί και πλούσιοι μπορούν να διάγουν έναν απόλυτα «μέταλ» ή r`n`r βίο (τεράστια κουβέντα, άσε την για κάποιο άλλο debate). Αν το μόνο που χρειάζεσαι για να αποδόσεις χαρακτηρισμούς (labels στα ελληνικά) είναι δύο βίντεο των metallica και slayer μαζί μία photo του Duff, τότε απλά χμμμμμ…
Συγχώρεσε την όποια φαινομενική αποκοτιά μου αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ πως ένα άτομο που αυτόπροσδιορίζεται τόσο ζεν, κρίνοντας την ουσία και όχι την φόρμα του εκάστοτε μουσικού (που πραγματικά πιστεύω πως είναι μια πολύ ουσιαστική και (παν)σωστη τοποθέτηση την οποία σε ατομικό επίπεδο δεν θα αποκτήσω) μέσα σε ένα τόσο σύντομο κείμενο καταφεύγει σε quotes του Πιττακού (for whom the bell tolls) και σε αναφορές περί ειρωνείας (της οποίας αποδεικνύεται δεινός χειριστής). Χάνεις την ουσία πώς να περισσότερα postsέχουν σκοπό να διασκεδάσουν και να διακωμωδήσουν καταστάσεις (έστω και με άκομψο τρόπο). Αν θες να το θέσουμε μέσα σε σοβαροφανέστερα πλαίσια ειλικρινά μπορείς να μου απαντήσεις στο που έγκειται η χρησιμότητα τους; Και μην μου πεις να βλέπει σε συνθήκες σκότους διότι τέτοιοι μουσικοί ξέρουν την ταστιέρα τους απ`έξω και ανακατωτά. Άρα καταλήγουμε πως είναι ένα show-off gimmick. Έχει πλάκα, μερικές φορές μπορεί και να ταιριάζει και σε κάποια όργανα αλλά δεν παύει να είναι κομματάκι καγκούρικο (need more pics?). Δεν καταλαβαίνω τι σε προσβάλει… αν ο συγκεκριμένος τύπος την δεκαετία του 80 χρησιμοποιούσε τόνους aquanet θα τον λέγαμε poserκαι girly-man(αλλά όπως και στην περίπτωση του CCDeville ή του Lynchσε καμία περίπτωση δεν τους λες άμπαλους). Απλάαυτάείναιτα 00`s-10`s καιτα leds, well, they relate to certain things… Όσο για το slapping, well… όπως είπα είναι άλλο ένα όπλο για τον κάθε μουσικό. Σίγουρα υπό συνθήκες λειτουργεί θετικά. Ολόκληρο σετ όμως γύρω από αυτό, omg, μουσικός αυνανισμός (sorry for my French) και κραυγές αγωνίας «Δοξάστε με/Προσέξτε με» εγωκεντρικών οργανοπαιχτών. Δεν εξυπηρετούν κανένα κομμάτι, καμία μπάντα αλλά μόνο ένα «εγώ». Από την άλλη πλευρά αυτή είναι η δική μου γνώμη (υποκειμενική και προκατειλημμένη) ωστόσο δεν βαράω κανέναν για να την ενστερνιστεί !!!
Αυτά λοιπον για την ώρα,
Αγάπη και προδέρμ…
Και φυσικά φόρ γιόρ όουν πλέζαρ
http://www.youtube.com/watch?v=FGVyk_TObCoThis guy rocks
!!!
NOT !!!
