Aπαντησεις στον papous:
1)Αυτο ιενια κατι πολυ σχετικο. Πως ακριβως θα ειναι βεβαιο το πανεπιστημιο για τον συγκεκριμενο αριθμο εισακτεων που χρειαζεται. Και δεδομενου οτι μιλαμε για καθολικη μειωση (διοτι ολα τα τμηματα εχουν περισσοτερους φοιτητες απο οσους μπορουν να αντεξουν), προφανως θα πρεπει να η κοινωνια να εχει καποια προνοια για τους μη πτυχιουχους (αφου θα υπαρχουν λιγοτεροι εισακτεοι αρα θα υπαρχουν και λιγοτεροι πτυχιουχοι) και οχι οπως τωρα που το πτυχιο θεωρειται "απαραιτητο" για την ευρεση εργασιας.
1)Πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου σχετικό. Υπάρχουν τρόποι για να γνωρίζει το κάθε τμήμα ποιόν ακριβώς αριθμό φοιτητών έχει δυνατότητα να εκπαιδεύσει άρτια, ανάλογα με τις δυνατότητές του πάντα. Σκέψου ότι ακόμα και τα ιδιωτικά ΑΕΙ έχουν περιορισμένο αριθμό εισακτέων. Δεν θα τους συνέφερε να εισάγουν όσους τους το ζητήσουν? Για ποιόν λόγο δεν το κάνουν?
2)Δηλ. προτείνεις την σύνδεση των σπουδών με την αγορά εργασίας, απ' την ανάποδη? Επειδή είναι "απαραίτητο" το πτυχίο στην αγορά εργασίας να πτυχιοποιήσουμε τους πάντες? Δεν διαφωνώ κατ' αρχάς, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση για ποιόν λόγο να υπάρχουν τα ΑΕΙ?
2)Σε αυτην την προταση υπαρχει και θεση για βαθμολογια των πανεπιστημιων? Δηλαδη αναλογα με τον βαθμο της αντικειμενικης αξιολογησης θα δημιουργουνται πανεπιστημια διαφορων ταχυτητων? Τα αριστα τα πολυ καλα τα καλα τα μετρια τα κακα και τα πολυ κακα? Ή θα καθοριστει ενας βαθμος και οσα πανεπιστημια βρισκονται απο πανω θα θεωρουνται ΑΕΙ και τα υπολοιπα θα κλεινουν?
Βεβαίως εννοώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει βαθμολόγηση του κάθε τμήματος και όχι του Πανεπιστημίου εν γένει. Αν κάποιο τμήμα δεν πληρεί τα κριτήρια ώστε να είναι στην ανώτατη, τότε μπορεί να εκπέσει κάλλιστα σε μια κατώτερη κατηγορία.
3)Εν μερει σωστο αλλα η αξιολογηση δεν θα πρεπει να γινεται και απο τους φοιτητες? Γιατι ενας καλος ερευνητης ο οποιος δεν μπορει αν διδαξει δεν προκειται να δωσει τιποτα στους φοιτητες του.
Από την εμπειρία μου, δεν έχει τύχει ποτέ να γνωρίσω καλό ερευνητή ο οποίος να μην είναι και καλός δάσκαλος. Όσον αφορά την αξιολόγηση εκ μέρους των φοιτητών, κολλάει στην τέταρτη πρόταση, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν νομίζω ότι πρέπει να γίνεται με τον τρόπο που γίνεται στα σύγχρονα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
4)Αντιθετα αυτο χρειαζεται την απολυτη αναλυση. Οι επιδοσης των φοιτητων δεν ειναι συναρτηση της ποιοτητας της γνωσης που διδεται σε αυτους. Το ιδιο ισχυει φυσικα και για τα σχολεια. Το οτι ενα σχολειο μπορει να εχει μεγαλη επιτυχια δεν σημαινει οτι το διδακτικο εργο γινεται με τον σωστο τροπο.
Yπάρχουν αντικειμενικές μέθοδοι αξιολόγησης του διδακτικού έργου μέσω της αξιολογήσεως των μαθητών - φοιτητών, τις οποίες κάθε δάσκαλος ο οποίος σέβεται τον εαυτό του γνωρίζει και εφαρμόζει. Η παιδαγωγική έχει προχωρήσει πολύ ως επιστήμη.
Μια γενική παρατήρηση. Όταν ασκούμε κριτική πρέπει πρωτίστως να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να είμαστε πολύ σκληροί με τον εαυτό μας. Στην συνέχεια, και εάν βέβαια έχουμε επιθυμία να αλλάξουμε κάτι, μπορούμε να είμαστε σκληροί και με τους γύρω μας. Αν και συνήθως, μετά την αυτοκριτική μας, είμαστε επιεικείς.
