Και χιούμορ και νοσταλγία!
Οι απόψεις ποκίλουν για το αν ήταν καλύτερη εκείνη ή αυτή η εποχή στην οποία μας πας. Νομίζω ότι τους πολύ νέους δεν τους απασχολεί καν
καθώς αυτοί θα χουν τις δικές τους νοσταλγίες, φυσικά, όταν αλλάξει η εποχή τους. Αλλά πέρα από αυτά υπάρχει και το ατομικό και το προσωπικό, κι αυτό που έχει μέσα του ο καθένας και είναι, εν τέλει, το κυρίαρχο και πιο σπουδαίο που κάνει όλα τα άλλα να ναι απλά απόψεις.
Μιλώντας λοιπόν και γω με την ψυχή κι όχι με το μυαλό, (παίρνοντας την ευκαιρία από το ποίημά σου και να με συγχωρείς γι αυτό)
να πω, όσο αφορά τα "δικά μου", ότι δεν μπορεί κανένας να φανταστεί σε τι "τρικυμία εν κρανίω" βρίσκομαι, όταν οι "φωτιές π`ανάβαμε"
(που λέει κι η Χαρούλα), και παίρναμε φόρα για να πηδήξουμε, τα καλοκαιρινά πανηγύρια που ξενυχτούσαμε στα εξωκκλήσια,(των κορυφογραμμών πολλές φορές) χορεύοντας, οι καντάδες, και τόσα άλλα αμέτρητα, γίνανε πια από συνυφασμένα με την καθημερινή ζωή
ένα οικτρό αγροτουριστικό θέαμα προς άγραν πελατών που δεν με αφήνει ούτε καν να τα περάσω μια για πάντα στο παρελθόν και να τα νοσταλγήσω ήσυχος...
Γι αυτό σου λέω ipeas μάγκα μου εσύ, ΟΣΟ πιο συχνά μπορείς μες του νου τα ταξιδάκια, βάζε το σακάκι σου μονόπαντα τράβα στην
ταβερνούλα άρπα τη μπουκάλα με τη ρετσίνα γίνε λιώμα ξανά και ξανά κι άσε και την κυρά Βασίλω να ρίξει καμμιά με τον πλάστη!
Αξίζει τον κόπο!! Οσο έχεις καιρό, γιατί ποιός ξέρει μπορεί σε λίγο καιρό να δεις κι εσύ τίποτα κομπανίες από πολιτιστικούς κι άλλους συλλόγους να κοτσάρουν από ένα σακάκι μονομάνικο και να τους κουβαλάνε στην ακρόπολη να τους χαζεύουν τίποτα τουρίστες!!!
Να σαι καλά και συγγνώμη αλλά δεν μπόρεσα με λιγότερα λόγια...
