Σα νυχτερίδες που γυρνούν
μες τα πυκνά σκοτάδια,
τα όνειρά μου ξαγρυπνούν
σε μια καρέκλα άδεια.
Σε μια γωνιά μοναδική
κοιμούνται κρεμασμένα
τα όνειρά μου το πρωί
στου χρόνου την καδένα.
Όταν απλώνεται το φως,
τα διώχνω, τα σκορπίζω
κι όλο αισθάνομαι λεπρός,
με ψέματα γεμίζω.
Είναι που χώρια το πρωί
βλέπω με δόση τρέλας
στα περιθώρια ζωή
ξεφούσκωτης σαμπρέλας.
