Ο κόσμος μαύρος ωκεανός
κι εγώ χαμένος ναυαγός
στο άγριο κύμα λυτρωμό να αναζητώ…
Εσύ αλλού, σ’ άλλη αγκαλιά
κι εγώ εδώ σε μια γωνιά,
με μάτια δάκρυα γεμάτα να σε ρωτώ…
Πες μου πως μπόρεσες να με πονέσεις
κι ότι καλύτερο από μένα να κλέψεις,
και να μ’ αφήσεις να με λιώνουν οι στεναγμοί;
Μα δε μετάνιωσες ποτέ σου, πες μου,
δε με λυπήθηκες μεγάλε καημέ μου,
δεν είπες «φτάνει ως εδώ θεέ μου», κάποια στιγμή;
Τώρα που φεύγω μακριά,
ποιος ξέρει πού, σε ποια στεριά
θα ξημερώσω και εκεί θα ξεχαστώ…
Το πιο βαρύ κρασί θα πιω,
στη λήθη μέσα θα κρυφτώ
να μην πονάω, να μη με γδέρνει το κενό…
Πες μου πως μπόρεσες να με πονέσεις
κι ότι καλύτερο από μένα να κλέψεις,
και να μ’ αφήσεις να με λιώνουν οι στεναγμοί;
Μα δε μετάνιωσες ποτέ σου, πες μου,
δε με λυπήθηκες μεγάλε καημέ μου,
δεν είπες «φτάνει ως εδώ θεέ μου», κάποια στιγμή;
