Μέσα στα χάδια του Νοτιά και στα φιλιά του Οκτώβρη
με γέννησε η μάνα που την είπανε βροχή
κι έτσι βρεγμένος περπατώ μετρώντας αν αντέχω
κρυμμένη βαρυχειμωνιά να έχω στην ψυχή!
Δύο χειμώνες έφταναν για να μου αλλάξουν δρόμο
και στα σοκάκια του έρωτα κρυφά να περπατώ
εκείνη που ήρθε δίπλα μου στ αλήθεια μ αγαπούσε
και για ομπρέλα μου έμαθε τραγούδι να κρατώ.
Κι αν από τότε πέρασαν τα χρόνια, δεν την ψάχνω
ας έχει φύγει μακριά ακόμα τραγουδώ
κι αν πάντα βρέχει μέσα μου σταγόνα δεν με παίρνει
μα έχω ένα παράπονο που ντρέπομαι να πω…
Γυναίκες ήρθανε πολλές, με πήραν απ το χέρι
το δάκρυ τους μου χάρισαν και μ είπαν ποιητή
μα αυτός είναι ένας κεραυνός που μακριά τις διώχνει
και δεν τον άντεξε καμιά και μου έμεινε η βροχή!
Καλαμάτα 14-12-2004
Μια ηλιόλουστη Πέμπτη του Δεκέμβρη… Δ.Μ.
