Ίδια Κυριακή,
σαν υγρή φυλακή
Ίδιος ουρανός
κι απαράλλαχτο φως
Κυριακές με φωνή του Τσιτσάνη
Κυριακές που δεν έχουν Δευτέρες
Πρόθυμες σφαίρες
Στου χρόνου μου την κάννη
Ίδια τελετή
Ποια χαρά, ποια γιορτή;
Ίδια προσευχή
Κι ο Θεός εκδρομή.
Κυριακές των νωθρών μυστηρίων
Κυριακές που μαζεύονται στοίβες
Κόκκινες ντίβες
Των ημερολογίων
Μοιάζουνε όπως των χεριών τα δάχτυλά σου
Τα εφηβικά, τα ιδρωμένα τα όνειρά σου
Σέρνουν μαζί τους το κουφάρι του Σαββάτου
Και στο κορμί σου αφήνουνε χίλιους μικρούς θανάτους
Ξύπνησα πάλι με μια ίδια Κυριακή
Σαν μια πανάρχαιη δηλωμένη ενοχή
Και λέω στον εαυτό μου: άντε ζήσ 'τη
Μα υψώνει λόγο της καρδιάς μου φωνή
πως δεν της έμεινε καθόλου υπομονή
και λίγη πίστη.
Οι κουρασμένες Κυριακές με καταθλίβουν...
