Γιατί δε μου το βγάζετε από το μυαλό ότι στην τελική για όλα φταίμε εμείς, γιατί η φύση δεν είναι ο εχθρός μας, εμείς είμαστε ο εχθρος της... γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμα να ζούμε μαζί της όπως πρέπει... και γιατί τα τσουνάμι, υπήρχαν στον κόσμο αυτό, πολύ πριν εμφανιστεί η αφεντιά μας...
Και στο λεγα...
Μην το πειράζεις το δέντρο,
Γιατί έχει στόμα και δαγκώνει
Στο λεγα...
Μη την πειράζεις τη θάλασσα,
Σηκώνει κύμα όταν θυμώνει
Μα προφανώς, δε θα σου έμαθε η μαμά σου αυτή τη ρήση:
«Τους μεγάλους θα πρέπει πάντα να τους σέβεσαι...»
Αλήθεια, ξέρεις πόσο χρονών είναι η φύση;
Και ήρθε το κύμα και τα πήρε
Των πέντε αστέρων σου τα θέρετρα
Για να χορεύει τώρα ο θάνατος
Πάνω από στάχτες κι από φέρετρα
Κι αυτή η μυρωδιά που τρυπάει τη μύτη
Δεν είναι των νεκρών η αποφορά...
Είναι ο φόβος ένος γέρικου πλανήτη
Για την επόμενη φορά...
Μα εσύ στα αλήθεια, πνίγηκες στις σκέψεις...
«Και τώρα, που θα πάω του χρόνου διακοπές;»
Ηρέμησε... όσο υπάρχει ο μαλακός σου καναπές,
θα τη βολέψεις...