Φεγγάρι που κρεμάστηκε
στο σύρμα στο μπαλκόνι
σε ρούχα ξεβαμμένα πλάι
σα σώμα που κουράστηκε
ν’ απλώνει στο σεντόνι
τη μοναξιά του δίχως ν’ αγαπάει
Βραδιά που παραδόθηκε
σε φώτα, σε θορύβους
και σε μεθύσι απελπισμένο
σαν όρκος που προδόθηκε
χωρίς ντροπή να κρύβουν
τα μάτια που άλλον περιμένουν
Στους δρόμους τους νυχτερινούς
μετρώ την αντοχή μου
κι όταν τα ρέστα μου ζητάει ο νους
πουλάω την ψυχή μου
Θα ήθελα τη γνώμη σας
