Χαραματα, χιονι κι αυπνια
φεγγαρι κι ηλιος αγκαλια
πηρα το παλτο μου και το δρομο
πηρα χωρις λογο κι αφορμη
Εσυ εισαι μακρια σε πολη ξενη
μια αναμνηση σκληρα που επιμενει
Εσυ που καποτε σ αυτο το δρομο
με το παλτο σου και το δικο μου
ξεφυσαγες να διωξεις τον χιονια
Τωρα εισαι δυο γραμμες σε μια χαρτοπετσετα
με μπλε μελανι ποτισμενο στα δειλα
και σβηνεις πιοτερο μερα με τη μερα
και χανεσαι ολοενα πιο μακρια...