Παιχνίδια χαμένα.
Στο μυαλό σου εγώ θα είμαι πάντα κλεισμένη,
κι ας νομίζεις εσύ πως με είχες χαμένη,
κι όπως πέφτει η νύχτα μες της πόλης το δίχτυ,
θα μετράς τα κενά στων ψυχών την ομίχλη.
Θα κοιτάζεις ψηλά, θα ζηλεύεις τ’ αστέρια
που φωτίζουν ξανά τα ζεστά καλοκαίρια
τις στιγμές που θα δίνεις τα φιλιά τα κλεμμένα,
θα κοιτάς μακριά, και θα ψάχνεις εμένα.
Σου χα κάποτε πει, η αγάπη είναι η μόνη,
μας γκρεμίζει βαθιά, μα κρατάει το τιμόνι,
όσο και να το ψάχνεις το κλειδί είναι ένα,
μη γυρίζεις ξανά, σε παιχνίδια χαμένα.
Κάποια μέρα κι ενώ θα κοιτάς τα χαρτιά σου
σαν τον κλέφτη θα ρθω σ’ ένα γράμμα μπροστά σου
ξεχασμένο θα το βρεις μες το μαύρο συρτάρι
θα μυρίζει αμμουδιές κι αγκαλιές με φεγγάρι.
Κι όταν πάλι σκεφτείς τι να κάναμε λάθος,
αν κοιτάξεις καλά, θα ναι κάπου στο βάθος
όσο κι αν σε μπερδεύει του μυαλού μου το ποίημα
να θυμάσαι καλά, κανείς δεν ήταν το θύμα.
Σου χα κάποτε πει, η αγάπη είναι η μόνη,
μας γκρεμίζει βαθιά, μα κρατάει το τιμόνι,
όσο και να το ψάχνεις, το κλειδί είναι ένα,
μη γυρίζεις ξανά, σε παιχνίδια χαμένα.