Κάπου μεταξύ των δύο
των δύο κόσμων που μ' ορίζουν
υπάρχει ένα και μοναδικό
πέρασμα μυστικό.
Ο ένας κόσμος είναι αυτός
αυτός που ζώ συνήθως,
που 'χει μέσα αφθονία, ραθυμία
ηδονή και συνουσία.
Μα ειν' κι ο άλλος
που είναι πιο μοναχικός.
Της ιδέας, του πνεύματος, της μελωδίας
της σκέψεως και της ανησυχίας.
Και με κυνηγάει μια τύψη.
Μήπως το 'φτιαξα το πέρασμα εγώ;
μήπως το κρυψα να μην το βρώ;
Μήπως τον αλαφρύ τον κόσμο προτιμώ;