Δε σε ξέρω,
αλλά μου γνέφεις φιλικά κάτι θυμίζεις,
κι η φωνή σου τραγουδάει παλιές χροιές,
όσα λες απομεινάρια άλλων καιρών,
κι έχεις μαζί σου συνοδό το παρελθόν...
Μα δε σε ξέρω...
Έλα στο φως να δω κι εγώ για ποιόν μιλάς...
Δε σε ξέρω,
κι όμως νομίζω ότι σ' έχω ξαναδεί,
και πως μαζί σου ίσως κάπου τα 'χω πιεί,
λες με θυμάσαι είναι γνωστό το πρόσωπό μου,
και κρατάς κάτι που σου 'δωσα δικό μου...
Όμως μαζί μου δεν κοιμάσαι,
όμως για μένα δε μεθάς,
ποτέ μαζί μου δε μιλάς,
κι όταν πεθαίνω δε λυπάσαι.
Μη με κοιτάς σαν νοσταλγός,
των παλιών μας ταξιδιών,
μου μοιάζεις τώρα ναυαγός,
των παλιών μας ταξιδιών.
Εμένα μ' αρέσει γιατί είναι νοσταλγικό. Σας εύχομαι το ίδιο...
