Θες ονοματα??Να σου δωσω ονοματα, αλλα αν δεν τους ξερεις δεν φταιω εγω...
Με υποτιμάς φίλε Τζότζο. Μην αποκλείεις να γνωρίζω πολύ περισσότερο από σένα για την ελληνόφωνη πλευρά του rock. Δεν ισχυρίζομαι πως έτσι έχει, απλώς καλό είναι να κρατάμε πάντα μια πισινή. Ας παραθέσω και τη γνώμη μου για κάθε έναν εξ όσων γνωρίζω:
Αχαιοί: Πολύ αμφιβάλλω αν θα κυκλοφούσαν ποτέ δίσκο, αν δεν υπήρχε η ανάγκη των δισκογραφικών εκεί στα μέσα/τέλη 90's να αναδείξουν τις νέες Τρύπες/Ξύλινα και να εκμεταλλευτούν την τάση της εποχής. 3 συγκροτήματα τη βδομάδα ξεπηδούσαν, σε έναν επίπλαστο οργασμό της ελληνόφωνης rock σκηνής. Αρκετές φορές ο χρόνος αποδεικνύεται δίκαιος κριτής και στην περίπτωσή τους ακριβοδίκαιος. Υπάρχουν όμως ακόμα, μια και ο ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε το 2000?
Ακεστορες: Τους γνωρίζω ως όνομα, δεν έχω ακούσει αρκετά δείγματα για να σχηματίσω πλήρη άποψη. Ό,τι όμως άκουσα δε θα το αποκαλούσα νεωτερισμό και πρωτοτυπία. Μία από τα ίδια και κάπου το έχω βαρεθεί όλο αυτό το deja vu. Εκτός των άλλων, πέρα από το δίσκο τους το 98, έβγαλαν τίποτα καινούριο?
Μασκες: Από τις αξιόλογες πραγματικά περιπτώσεις και τις πλέον πετυχημένες που πάτησαν στο ύφος των Ξύλινων (αρκεί το κομμάτι "Καράβι Του Νότου" για να φανούν οι αρχικές ομοιότητες), με το Νίκο Ιωακειμίδη όλα τα λεφτά όπως απέδειξε και το side-project Ζήλιον. Τελευταίος δίσκος το 2002 με το μισό δίσκο να αποτελείται από διασκευασμένες επανεκδόσεις προηγούμενων κομματιών. Ήδη 11 χρόνια στο κουρμπέτι, να περιμένουμε κάτι το εξαιρετικό?
Λευκες Νυχτες: Συλληπητήρια για το παιδί, αλλά η συμπάθειά μου δεν μπορεί να αναιρέσει το γεγονός πως ο ήχος τους ήταν παρωχημένος. Έπειτα από όσο δείχνουν τα πράγματα δεν υπάρχουν πια, άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να προσφέρουν και τίποτα.
Φοβοι Του Πριγκηπα: Κάτι πήγαν να πουν, οι άλλοτε φοιτητές στην Κρήτη, αξιοποίησαν κι αυτοί το προαναφερθέν ευνοϊκό μομέντουμ για να ακουστούν, αλλά μετά από τρία άλμπουμ (τελευταίο το 2001) που παρουσίασαν μια μάλλον κατιούσα πορεία στο δημιουργικό επίπεδο (στην παραγωγή πήγαν καλύτερα), τότε μάλλον έφαγαν τα ψωμιά τους. Δεν είναι/ήταν κακοί, αλλά έπαιξαν στη Β' κατηγορία.
Υπογεια Ρευματα: Ταλαντούχοι μουσικοί και δημιουργοί, που μάλλον αδικούνται από την ταύτισή τους αποκλειστικά με το "άσμα" Μ'αρέσει Να Μη Λέω Πολλά στη συνείδηση των πολλών. Έχουν μερικά πολύ δυνατά κομμάτια (ειδικά από τους πρώτους δίσκους), αλλά ο τελευταίος τους μου άφησε μια στυφή γεύση. Κι αυτοί από το 94 στα πράγματα, οδεύουν σιγά σιγά προς μια κλισαρισμένη δημιοργικότητα. Μας έδωσαν πάντως αρκετά.
Ζαρατουστρα: Τους γνωρίζω μόνο ως όνομα.
Ονυξ: Καλά, αυτοί πρωτοεμφανίστηκαν το 1989 (!!!)...και κάπου εκεί σταματά κι ο ηχόκοσμός τους. Εκτός από την μπαλαντούλα "Για Σένα Φίλε" τι άλλο αξιόλογο έχει το σιντάκι τους, γιατί δεν ξεχώρισα και κάτι σπουδαίο. Στη γνωστή μανιέρα των Δυτικών Συνοικιών. Πάμε παρακάτω καλύτερα.
4 Εποχες: Αυτοί δεν υπάρχουν πλέον...τους έφαγε ο Αλουπογιάννης
Μονταζ: Τελευταίος δίσκος το 1999 αν δεν κάνω λάθος. Ανήκει στην κατηγορία "Legend" rock (η γνωστή εταιρία) κι αυτό λέει πολλά από μόνο του. Χλιαρές μελωδίες, νερόβραστη αισθητική.
Ριφιφι: Τους έχω χάσει αυτούς μετά το δίσκο "Όλα Αλλάζουν" του 2000 και δεν το μετανοιώνω για να σου πω και την αλήθεια. Ποπ-ροκ τραγουδάκια, κάποια με λαϊκό επίχρυσμα, φτιαγμένα για τις μάζες. Μετριότητα γενικώς.
Με λίγα λόγια τα "νέα συγκροτήματα" που σου ζήτησα ή έχουν να βγάλουν δίσκο 5 χρόνια κατά μέσο όρο ή έχουν διαλυθεί ή είναι πάνω από μια δεκαετία στο μουσικό πεζοδρόμιο ή όλα μαζί. Να τη χαιρόμαστε την "ζωντανή" ελληνόφωνη σκηνή των δεινοσαύρων και των μετρίων (με τις εξαιρέσεις της).
Θα σου αντιπρότεινα να δοκιμάσεις τους
Κόρε Ύδρο. Τουλάχιστον διαφέρουν.
