«υαλοθραύστης…»
Καλημερίζουν μια ζωή που χει περάσει
από σκοτάδια, από σιωπές και από πείνες,
σε έναν κόσμο που δεν έχει δοκιμάσει,
που χει στημένη την ενέδρα στις βιτρίνες…
«Μην του μιλάτε για τον κόσμο που αφήνει,
πέστε του μόνο πως εδώ δεν έχει χρέη…
σε όποια πληγή τον βασανίζει και δεν κλείνει
ας πιούμε το αίμα του γλυκά σαν αρουραίοι…..»
Μια καλημέρα από τα χείλη του ξεπέφτει
μία συγκίνηση τον διαπερνά σαν ρίγος
«…κάποτε έπινα ευτυχία σαν τον κλέφτη
και τώρα είμαι τσιφλικάς κι όχι κολίγος….»
Μα ένα χάραμα ξυπνάει τρομαγμένος
κι αναρωτιέται πώς η μνήμη του απωλέσθη,
σπάει τη βιτρίνα και φωνάζει ματωμένος:
«μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη!!!»
Κάποιο πρωί όλους ξυπνά μια απορία
«…τι ευτυχία είναι αυτή που με ταΐζουν…?»
μέχρι το βράδυ που μας στέλνουν υπνηλία
απ τις οθόνες θες δε θες που σε κοιμίζουν….!!!
Στον σύγχρονο Έλληνα.....
Καλαμάτα 27/2/2005 (σήμερα)
Δ.Μ.
