Και να που ακόμα είμαστε εδώ,
να μετράμε τον σφυγμό,
των ημερών που βασανίζουνε τα χρόνια...
Μα κι αν μαζεύτηκαν πολλά,
τι με νοιάζει τώρα πια,
θα περιμένω στην ουρά με τ' άλλα πιόνια...
Κι όσο μ' αντέχει αυτή η ζωή,
τόσο θα χαίρονται κι αυτοί,
που με κοιτάνε μέσα απ'τη γυάλα μου να γνέφω...
Τώρα οι νύχτες είναι αλλιώς,
κι ο λογισμός μου σκοτεινός,
τόσο γρήγορα οι μέρες γίναν μήνες...
Πάω γι' άλλη μια επιστροφή στα παλιά,
στα παλιά μου ναρκωτικά,
και νοσταλγώ κάτι απ' το μέλλον μου να γίνω...
Αντίο νύχτα αντίο ουρανέ,
δε θα με ξαναδείτε ποτέ,
εδώ είναι πολλά τα κάγκελα κι η θολούρα...
